Basisschool

Gastblogger Blogwedstrijd

Licht chaotisch, ongeorganiseerd over alles nadenkende prettig gestoorde mama met een sociaal 5 jarig actief het liefst stoeiend jongetje wat af en toe luistert naar de naam Sven. De lieve nette en duidelijke sparringpartner voor ons beide dat is papa. Kortom een heel “normaal” en fijn gezin al zeg ik dat zelf.

En hoe bijzonder is het dan als je kind naar de basisschool gaat. Met frisse tegenzin naar een andere vast enge en strenge juf en een vreemd ruikend nieuw lokaal. O, wat zijn we enthousiast in tegenstelling tot andere leerlingen uit groep 3 die juist blij zijn dat ze eindelijk heel egoïstisch hun eigen “ik” leren lezen en schrijven.

Het moment dat Sven zegt: “Ik vind het niet leuk op school.”, breekt mijn overvolle moederhart in stukjes. Wat heb ik gedaan? Hoe moet dit nu? Is hij ongelukkig? Herstel je !! Begin bij de bron met gericht vragen over wat nu precies het probleem is.

Vraag: “Wat vindt je dan niet leuk?” Antwoord: “Het duurt zo lang!”

Vraag: “Wat duurt er zo lang?” Antwoord: “Die vis die ik moet maken!”

Ha ! Ik heb het, het is die rotte vis! Die ene die na IK en MAAN komt. Een vis knutselen is dus zo NIET iets voor een jongen die het liefst de hele dag buiten speelt!

Dan slaat mijn hoofd weer eens op hol. Het is toch eigenlijk te gek dat je alle kinderen in een klas over 1 kam scheert. Dat ze hetzelfde moeten doen terwijl ze allemaal verschillend zijn en waarschijnlijk andere talenten hebben. En.. zeg nu zelf wat heb je er nou aan, een geknutselde vis. Is dat nu echt nodig voor later?

Ondertussen loop ik weer over van emoties en twijfel. Had ik Sven nou niet gewoon nog een jaartje moeten laten kleuteren? Waar slaat deze maatschappij nu op, zo jong al zoveel moeten! Wat zijn ook alweer mijn opvoedkundige doelen en wat wil ik mijn kind nu werkelijk meegeven? Er gaat teveel in me om , om duidelijk waar te nemen , zo snel gaat het.

Nu wordt het te gek, ik besluit een hulplijn in te schakelen en bel mijn sparringspartner. Tot in detail leg ik mijn verhaal uit met gebaren en al, ook al ziet hij deze niet over de telefoon ze horen er wel bij. Hij luistert en laat mij geheel uitpraten en ik ratel daarom maar door. Met vochtige ogen en een rot gevoel in mijn buik zeg ik tot slot: Oh… Het is het zo erg!!! Dan hoor ik een droog: “nou ik vind van niet”. “Het is pas de eerste week in groep 3 maak je niet druk.”

“Hij moet gewoon wennen zo te horen, net als jij!”

Kim is de moeder van Sven (5)