Op een ochtend stond mijn oudste huilend in de kamer: er lag een dode muis in de kooi. De dag ervoor was muis één al overleden en alhoewel muis twee er ook ziek uitzag, kwam het voor haar toch als een schok. En dan ook nog te bedenken dat ze die muizen twee weken daarvoor had gekregen in verband met het behalen van haar zwemdiploma. Met tranen in haar ogen keek ze me aan: ‘Mama, krijg ik een nieuw huisdier?’
Ik maakte er meteen werk van. Om kwart over negen stond ik in de dierenwinkel en koos voor een ‘blonde’ woestijnrat met pluimstaart. Hier zou mijn dochter vast blij mee zijn. Trots liep ik met het doosje naar huis en stopte het ratje in de kooi. Mijn middelste was gefascineerd: ‘Mama, mag ik hem in mijn handen vasthouden?’
Voorzichtig opende ik de kooi en probeerde de gestreste woestijnrat beet te pakken. Het beestje vloog alle kanten op. Toen ik hem eindelijk aan de achterkant van zijn lijf te pakken had, probeerde hij zo hard weg te rennen dat er een stuk van zijn staart tussen mijn vingers bleef hangen! Het kostte me even voordat ik doorhad dat de rat was ‘ontstaart’. Terwijl ik vreselijk in paniek raakte, keek mijn bijna- kleuter keek mij aan: ‘Ik hoef niet meer, mama!’ Snel pakte ze haar Lego spel weer op.
Het bloed gutste uit de staart van de rat en in paniek belde ik mijn schoonvader op. Hij wist zich ook geen raad met de woestijnrat (hoe moest hij dit ook weten?) Ik belde de dierenwinkel en de dierenarts, maar ook die wisten het niet… Zou ik mijn dochter nu letterlijk ‘blij’ maken met een dode rat terwijl de dode muis nog in een doosje in de achtertuin lag?
Omdat ik aromatherapie heb gestudeerd, spoelde ik de rat onder de kraan en druppelde lavendelolie op zijn staart omdat ik weet dat dit bij mensen wonden ontsmet. Het bleef bloeden en ik probeerde een pleister op de staart te plakken (echt waar!) Niets hielp. Uiteindelijk heb ik het beestje in zijn kooi op een droge doek gelegd en goddank bloedde hij na een uur niet meer. Het beestje was actief en dartelde vrolijk door het kooitje.
Mijn dochter kwam uit school en met een plastic lach presenteerde ik haar de woestijnrat, maar ik had wel heel wat uit te leggen over zijn staart.
Mijn dochter noemde hem Charlie. De volgende dag was Charlie vrolijk hutjes aan het bouwen in zijn kooi en was zijn ontvelde stuk staart eraf gevallen. Charlie is gelukkig, maar wat ben ik blij dat de dierenbescherming hier niets van mee heeft gekregen!
Sheridha is de moeder van Mirre (8), Ila (4) en Jara (1)