Mijn zoon is enig kind. Officiële omschrijving: ‘kind zonder broer(s) of zus(sen)’. Google eens op “enig kind” en de discussies vliegen je om de oren. Ik vind sowieso dat je de laatste tijd veel discussies en artikelen leest over het fenomeen Enig Kind. Kan ook zijn dan het mij opvalt daar ik bij “die club” hoor, maar wel treffend. Er is zelfs een Vereniging Enig Kind opgericht! Nou ja!
Tot op heden blijft het verlangen naar een tweede kindje uit bij mij. Om eerlijk te zeggen: het valt allemaal niet mee, een kindje! En om er dan nog een op de wereld te zetten en alle “ellende” nogmaals mee te maken, nou nee. Uiteraard denk ik er wel eens aan. Maar dan meer uit het oogpunt van mijn zoon. Zou hij gelukkiger zijn met een broertje of zusje? Of: zouden wij als ouders gelukkiger zijn met een tweede kindje erbij? Ik antwoord op beide vragen met: nee, ik denk het niet. Geluk is niet afhankelijk van een extra persoon erbij, maar wat je er zelf van maakt. Uiteindelijk komen én gaan we allemaal alleen.
Argumenten voor een tweede kindje welke ik dikwijls lees zijn bijvoorbeeld dat het eerste kindje dan niet alleen is. Zo zou een enig kind verwend, egoïstisch en niet sociaal zijn en vooral zielig. Opgroeien met broertjes en zusjes schijnt gelukkiger te maken. Is dit echt zo? Nee, zo blijkt uit onderzoek. Wie geeft garantie dat hij met z’n broer of zus op kan schieten? Misschien botsen de karakters wel, continue trammelant in de tent. Uit onderzoek blijkt tevens dat kinderen het geplaag, getreiter en geduw van een broertje of zusje veelal zelfs spuugzat zijn. En dat er continue strijd is om aandacht van de ouders. Dan kun je in sommige gevallen maar beter alleen zijn!
Laatst werd ik op het schoolplein aangesproken door een oma met een, overigens goed bedoeld, advies om het krijgen van een tweede kindje te overwegen. Mijn nekharen stonden direct op de stand rechtovereind. Ik vind dit nogal een persoonlijke kwestie, want het kan ook zo zijn dat je al jaren bezig bent voor een tweede en het wil maar niet lukken. Maar dit advies kwam mede voort uit een verdrietige gebeurtenis uit haar eigen verleden daar zij ooit een kindje verloren heeft. Ik heb geprobeerd mijn standpunt hierin aan haar te verklaren. Zo vertelde ik haar dat ik het argument “als er eens iets gebeurt heb je geen kinderen meer” zeer zwak vond. Ik maakte de volgende vergelijking: je neemt er toch ook geen extra man bij om er nog één op reserve te houden, “in het geval dat …”?
Bij deze gedachte begonnen haar ogen te twinkelen. “Nou?!” zegt de oudere mevrouw op giechelende en ondeugende toon, “Voor de afwisseling zou dat toch best wel prettig zijn!” Stouterd!
Maar, zegt ze tevens, je hebt wel een énig kind! Kijk, en dát bedoel ik!
Laura is de moeder van Max (5)