Nu weet ik uit betrouwbare bron dat de mensheid al eeuwenlang bestaat. Mede daarom verbaast het mij dat nog niemand ooit op het idee is gekomen om bij de geboorte van een kind het kraampakket uit te breiden met een gebruiksaanwijzing, een plaktafel en rollen behang.
De gebruiksaanwijzing, dat spreekt voor zich. De rollen behang en plaktafel is met het oog op het vele moderne stucwerk van tegenwoordig. Hierdoor vervalt de optie om je kind in voorkomende gevallen achter het behang te plakken.
Zo was er laatst kermis in de stad. Mijn zoon verheugde zich al dagen op een ritje in de draaimolen. Na een aantal standaard (tegenwoordig onbetaalbare) bezigheden te hebben afgewerkt, gingen we het lang naar uitgekeken kaartje voor de draaimolen kopen. Na € 2,- te hebben afgerekend, draai ik mij glimlachend om naar mijn zoon om hem het kaartje te overhandigen. Ik zie aan zijn gezicht dat er iets mis is. “Ik wil niet in de draaimolen!”, vertelt hij mij vastbesloten. Verbaasd frons ik mijn voorhoofd. Hier hebben we toch dagenlang op gewacht en naar toe geleefd? Nee, geen haar op zijn hoofd die er aan denkt een ritje te gaan maken. Ik probeer het nog even door hem het kaartje in de hand te drukken en enthousiast de geweldige brandweerauto’s en prachtige motoren met toeters en bellen te beschrijven. Nee blijft nee en met een woest gebaar slaat hij het kaartje uit mijn handen welke ónder de attractie draaimolen belandt. Ik ga op de grond liggen, en tijger op deze wijze enkele meters, graaiend naar het kaartje. Uiteindelijk krijg ik het te pakken en deze keer gaat een wildvreemd kindje op onze kosten fijn een rondje draaimolen tegemoet. Als er nu eens voor deze gevallen een: zie hoofdstuk 5, lid 3 zou zijn?
Dan die keer toen hij bij een vriendje ging spelen. Op de afgesproken tijd kwam ik hem weer ophalen en ontdekte al rap enig tumult daar in de tuin. Er bleek een knetterende peuterruzie gaande en dreigende uitspraken zoals: “als je dat nú niet doet ben je ‘me-vriend’ niet meer!” werden heen en weer geslingerd. Ik zag vanuit mijn ooghoek de moeder van het vriendje wanhopig naar mij gebaren. Mijn zoon was zo goed als hysterisch en wilde zowel niet meer naar huis als nog bij het vriendje blijven. Het liep al tegen etenstijd dus richting huis leek mij toch echt de beste optie. Op enige meegaandheid rekende ik al niet meer, dus ik pak mijn zoon als een surfplank onder mijn arm en probeer hem (in de status tegenstribbelend, wild schoppend en slaand) in de auto te werken c.q. te proppen. Ik rij weg met gierende banden, het schaamrood op mijn kaken en met een kind dat loeit als een sirene. Ik vang in mijn achteruitkijkspiegel nog net de bemoedigende en begripvolle blik van de andere moeder.
Ik rij rechtstreeks naar de Gamma, even die rollen behang en benodigde plaktafel ophalen. Ja, er is nog vóór het avondeten werk aan de winkel!
Laura is de moeder van Max (5)