‘Wauw, drie Barbies! Die zijn zeker van je zus?’ ‘Nee, die zijn van mij!’ zei hij met samengeknepen ogen. ‘O… eh, nou ze zijn mooi hoor!’
Met de voorbeeldige kinderen die ik heb is zo’n fout snel gemaakt. En voor ze geboren werden had ik mezelf nog wel zo voorgenomen ze altijd zelf te laten kiezen waar ze mee wilden spelen. Oma’s kwamen aan met poppen en lieve boekjes over prinsessen, maar we hadden ook autootjes in huis die ondanks mijn voortvarendheid door onze dochters met geen blik waardig werden gekeurd.
Toen werd onze zoon geboren, kwamen de grootouders met stoer speelgoed en prentenboeken vol piratenverhalen aanzetten en momenteel zitten de miniatuurauto’s vol miniscule deuken.
De zelfgekozen kleur van de meidenkamers is felroze, die van onze zoon helderblauw en ze gedragen zich zoals van meisjes en jongens verwacht wordt in deze maatschappij.
Met zulke kinderen maakte ik dus de fout om ons buurjongetje net zo te benaderen. Hij is bevriend met onze middelste en ze vormen een perfect koppeltje. Samen kunnen ze uren op haar roze kamertje met het Barbiehuis spelen terwijl hij met open mond en glanzende ogen het scala aan poppen en pony’s bewondert.
De laatste keer waren ze de verkleedkist ingedoken waarin zich een heel assortiment aan balletpakjes, jurkjes en glitterkledij bevindt. Deze outfits kunnen naar wens worden afgemaakt met kettingen, armbanden, elfenvleugels, clipoorbellen en tiara’s. Trots had hij een mooi kroontje op zijn hoofd gezet en kwamen de twee hun uitdossingen in de tuin aan ons tonen.
‘Zo, dus jij bent een koning?’ zei mijn man. Dat is ook zoiets, dacht ik wrang: waarom is een gekroond meisje een prinses en een jongetje met hoofdsierraad meteen een koning? Ik stond in de startblokken om hier mijn gal over te spuwen, maar het antwoord deed manlief bijna in zijn bier verslikken en bracht bij mij een tevreden glimlach teweeg.
‘Nee, ik ben een prinses!’
Evelien is de moeder van Maxime (6), Delphine (5) en Marnix (2)