‘Mama, mama!!! Je moet echt komen nu, MAMAAAA!!!’ Sem rent de trap op en mijn hart zit in mijn keel. Een inbreker, een eng beest op zijn hoofd, plotselinge haaruitval… allerlei verschrikkelijke gedachten schieten door mijn hoofd. ‘Wat is er aan de hand???!!!’ ‘Mama, luister, op de reclame zeggen ze dat woensdag de Sinterklaas film in de bioscoop is!!’ Oké. Goed. Dit was duidelijk een noodgeval voor mijn zoon van zeven. Mijn hemel, ik ben meteen klaar wakker op de vroege zaterdagochtend.
Natuurlijk, ik kan het kunnen weten. Het is niet de eerste keer dat mijn lieve boefjes mij de stuipen op het lijf jagen. Regelmatig treedt bij hen het rampenplan in werking. Vooral als ze een snoepje willen. De alarmbellen gaan af en ben ik dan net even boven op zolder is dat voor mijn twee mannen geen enkel probleem. Je gebruikt gewoon al je lucht uit je longen om er maar voor te zorgen dat mama iets zal horen. Een snoepje is tenslotte van levensbelang. Er zijn ook momenten dat ik hysterisch word geroepen en als ik dan vraag wat er aan de hand is, zeggen ze doodleuk ‘Oh, niks mam’. …Blijf dan maar geduldig. Dit gebeurt namelijk altijd als ik net druk bezig ben, zoals even bellen met een vriendin….
Ja, wat is dat toch met kinderen en de telefoon. Dan zijn ze heerlijk aan het spelen en altijd als ik denk, dit is het juiste moment, dan gebeurt het. Alsof ze er speciale voelsprieten voor hebben op hun liefdevolle hoofdjes. Ik hoor geluid…gepiep…. ’Mamaaahhh!’ ‘Jongens, ik ben even aan de telefoon’. Een mededeling dat uiteraard totaal geen effect heeft. Plotseling hebben ze mijn volledige aandacht nodig, tot kort daarvoor hadden ze totaal geen belangstelling voor me. Vooral als de televisie aanstaat kan ik net zo goed op mijn hoofd gaan staan. Niemand die er aandacht aan besteedt. Wat eigenlijk ook wel goed uitkomt, aangezien ik totaal niet op mijn hoofd kan staan, maar dat terzijde. Zijn ze eerst volledig geconcentreerd op de avonturen van Phineas and Ferb of de smurfen, ben ik even een minuutje aan het bellen…wijzen plotseling die voelsprieten mijn kant op.
Soms, heel soms lukt het wel hoor. Dan kan ik zomaar ongestoord bellen, schrijven of even lezen. Maar dan heb ik wel míjn rampenplan in werking gezet. Dus zorg ik voor dat snoepje, koekje en chocomelpakje. Ineens verlaat ik dan de set om heel stiekem boven in mijn eigen kamer te bellen. En af en toe even voor de schone schijn op mijn aller hardst naar beneden roepen ’Jongens!! Ik kom zo weer!!’ Als ik dan niks terug hoor, dan is het goed. Als ze wel iets terug roepen, dan reageer ik gewoon hetzelfde als zij bij mij doen. ‘Oh, niks hoor!!’ Heerlijk, even tijd voor mezelf. Het kost wel wat voorbereidingstechnieken en ik moet mijn rampenplan niet te al te vaak in werking zetten. Dat veroorzaakt op den duur alleen maar overgewicht, maar zo af en toe is herhaling wel gewenst….
Marjolein is de moeder van Sem (6) en Tim (4)