Er is een -heilig- ritueel uit mijn jeugd dat ik één op één in mijn gezinsleven heb geplakt: mijn dochters Tessel (4,5), Robin (bijna 3) en ik ontbijten zeven dagen per week met elkaar aan tafel. M’n vriend Harmen voegt zich in het weekend ook bij ons ochtendonderonsje. Het was voor hem -acht jaar alleen, geen kinderen, koffie aan het aanrecht- even schakelen, maar hij vervult zijn rol als vierde onmisbare wiel aan de wagen na een sputterende start glansrijk.
We switchen tussen een heerlijk warm bordje zelfgemaakte havermoutpap met rozijnen, gebakken croissantjes-by-Harmen® (zondag!) of de doodordinaire bruine boterham met kaas. School, werk, een presentatie, gymlessen, het kinderdagverblijf of een dag thuis… Het maakt niet uit welke spannende gebeurtenissen en hectische taferelen de dag ons brengt. Wij beginnen hem steevast chillend en kletsend aan tafel.
Terwijl we de aanblik van de donkerzwarte tv negeren, vragen we elkaar wat we hebben gedroomd en wat we allemaal van plan zijn te gaan doen. Of: wat we het liefst zouden willen doen. Ik vertel dat ik de hele dag in bad ga liggen. En chocola ga eten. Met stralende gezichten wordt er doorgefantaseerd. “Jaaaaa, en dan gaan we in onze bikini lopen!” Robin gooit het over een andere boeg: ze legt in geuren en kleuren haar droom uit. Ze vertelt met een serieus fronsje tussen haar ogen over de heks die haar een appel gaf. En dat ze hem niet heeft opgegeten. Want heksen hebben vieze appels. Tessel zegt dan hoe goed ze dat vindt (ze heeft op school geleerd om elkaar opstekers te geven). De slaapkreukels verdwijnen langzaam en onze geest krijgt de kans zich te sterken.
We lachen, praten en kibbelen aan de grote witte tafel, omringd door bestek en plasjes geknoeide melk. Ik prijs mezelf gelukkig: ik zit elke dag op de eerste rang van de mooiste voorstelling die ik me kan wensen: De Belevingswereld Van Mijn Heerlijke Kroost. Er wordt ook gehuild. Tessel deelde vanachter haar beker melk met ons haar allerdiepste wens. Haar hoopvolle, verwachtingsvolle blik deed me bijna pijn. Ik voelde aan mijn moederwater dat er iets zwaars op haar kleine, kwetsbare hart lag…
“Mama… ik denk dat ik een goed idee heb. Ik weet hoe we kunnen zorgen dat papa weer bij ons komt wonen… We kopen bloemen voor hem. Dan wordt hij weer heel blij… en dan wil hij misschien wel weer met ons in één huis wonen…?” Robin zuigt aan haar broodkorstje, de essentie ontgaat haar: “Bloemen zijn mooi he, Tessel…?” Mijn mond wordt droog, met moeite vind ik de woorden: “Lieve Tessel, ik kan er niet voor zorgen dat papa bij ons in huis komt wonen, hoe graag ik dat voor jou ook zou willen. Papa en mama hebben voor altijd ieder één huis… en jij hebt er twee…”
Ik zag een randje water onderin haar ogen. Intens verdrietig keek ze naar de grond.” Ik brak bijna in tweeën bij de aanblik van haar rollende tranen. Ik moest haar, op haar allerkwetsbaarste moment, een antwoord geven waarmee ik haar wereld op een vroege herfstachtige oktoberochtend laat instorten. “Maar, Tessel, we kunnen wel bloemen voor papa kopen. Want papa houdt van bloemen. Dan gaan we in de gang staan als hij je vrijdag komt halen. En dan verrassen we hem.”
Goddank, een glimlach.
Ik voel haar lippen tegen mijn oor, ik ruik de frisgewassen wangen van mijn superkleuter. Haar gefluisterde zinnetje ademt een droom die in haar geest blijft ronddansen als een fee in roze jurk: “Van bloemen wordt hij verliefd!” Ik erfde van mijn moeder veel rituelen – Het Ontbijt is er eentje met een gouden randje.
Femmy is de moeder van Tessel (4,5 jaar) en Robin (bijna 3 jaar)