Soms zorgt het gedrag van mijn twee zoons ervoor, dat ik het liefst ter plekke door de grond wil zakken.
Toen die keer bij de Hema bijvoorbeeld. Ik liep met die twee makkers door de winkel en verzamelde wat boodschappen. Dit ging gepaard met de nodige opmerkingen als: “Kijken doe je met de ogen, handjes op de rug, afblijven!” en ook een: “Niet doen”, kwam regelmatig voorbij. Ik had naast wat andere spullen, twee rollen cadeaupapier in mijn boodschappenmandje liggen.
Al wachtende bij de kassa, begonnen mijn engeltjes elkaar opeens met die rollen papier om de oren te slaan. Dit gevecht werd ook nog versterkt met het nodige gegil. En om hun “zwaardgevecht” nog echter en stoerder over te laten komen, gingen ze ook nog even op de grond liggen. Ja, en als je daar dan toch ligt, kun je net zo goed gaan rollen. Mijn kinderen. Ik keek al eens nonchalant om me heen, en probeerde een houding aan te nemen van: “Van wie zijn die twee kinderen?” Maar helaas, daar trapte niemand in. Venijnige blikken gingen al snel mijn kant op.
Tijd voor actie leek me. Ik pakte de jongste bij zijn arm om hem vermanend toe te gaan spreken. Als reactie daarop zet hij me toch een keel op! Ik denk dat de kinderbescherming de alarmbellen gehoord moet hebben. Ondertussen zat een ongeduldige kassajuffrouw te wachten tot ik, eindelijk, zou afrekenen. De rij werd groter, mijn jongens drukker, en ik (nog) roder. Er zat maar één ding op: snel afrekenen. Ik nam de jongens bij de arm en vluchtte de winkel uit.
Pff frisse lucht, die deed mijn hoogrode kleur doen afnemen. En mijn twee zwaardvechters? Die waren zich van geen kwaad bewust!
Wanda is moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)