Bij ons thuis botsen de buigen-of-barstenmentaliteit van Robin en de teamspelergeest van Tessel wel eens. De eerste dame is een peuter die zich, symbolisch, al ellebogend een weg baant door haar overzichtelijke wereld. Samen spelen? Nou… als ik er zin in heb. Weglopen bij de meute? Awesome…!
In mijn huishouden is overigens niets schokkends aan de hand. Dit is het natuurlijke gedrag van een zich gezond ontwikkelend kind dat graag haar eigen paadjes effent. Ik geef het toe: soms neemt ze dat heel letterlijk. Zo kan ze tijdens een wandeling ineens een sprint inzetten. Alsof ze denkt: “400 meter in 47.99? Dit record vraagt nu om een verpulvering …’’ Soms hilarisch grappig (een rennende kabouter op een verlaten bospad). En één keer echt levensgevaarlijk (tot aan je peuternek in een Drents zwemmeer). Ik ga je de uiteenzetting over de opvoedtechniek die ik hierop loslaat, besparen. Ok, ik licht een tipje van de sluier: deze peuter verdient een heldere, consequente aanpak. Maar ook een gezonde zee aan ruimte. Dat betekent: vaak op mijn vuist bijten en het woord ‘nee’ ongeveer 85 keer per dag inslikken.
Dan hebben we Tessel. Een gevoelige kleuter van vier. Hulpvaardig en lief. En soms een bazig teamplayertje dat oprecht haar best doet de handel en wandel van de kinderen om zich heen te respecteren. De meer afwachtende kleuters vinden dit eigengereide ding machtig interessant. De juf verwoordt het kernachtig in het eerste tienminutengesprek: ‘Tessel neemt graag de leiding en daarmee de meer schuchtere kinderen op sleeptouw.’
De chemie tussen de kleuters in een klasje is trouwens leuk om te zien. Het is een goed georganiseerde minisamenleving waar wordt geschakeld, onderhandeld en overlegd. Geen geruzie en gejammer rondom de stukgescheurde resten van Zus en Jet in de poppenhoek, welnee! De kleuters verdelen zich keurig over de watertafel, lees- en knutselhoek en het winkeltje. Juf ‘Tien’ noemt hen niet voor niets de superkleuterklas.
Thuisgekomen, in die andere minisamenleving, is het voor Tessel soms schakelen met een hoofdletter S. ‘Robin, zal ik het even voor je doen?’ Ze ziet haar zusje worstelen met een setje verkleedkleren en haar zorgende handjes gaan al richting de feeënjurk. Graag behoedt ze haar kleine ‘Rob’ voor de strubbeling die zij al jaren eerder overwon. Maar, dat geinige blonde peutertje heeft daar geen boodschap aan. Zij is net weer bezig met het effenen van een nieuw pad. En wil zelf leren hoe je je hoofd en armen door dat roze gewaad geworsteld krijgt, zonder dat je shirt eronder opstroopt. En dan zelfvergenoegd de trap afdalen alsof ze Assepoes-herself is. Haar antwoord is dan ook even helder als bot: “Neeeheeeeee! Zelf doen!” Tessel deinst achteruit. Als ze zich naar me omdraait, zijn haar bruine ogen groot en waterig van ontzetting en verdriet. “Ik wil alleen maar helpen…!” Robin wil geen hulp. Deze heerlijke egotripper ontdekt de wereld graag zelf. En Tessel? Die leert langzaam loslaten en ruimte geven. Joehoe, hier nog één…
Femmy is de moeder van Tessel (4,5 jaar) en Robin (bijna 3 jaar)