Zelf heb ik niet zo veel met voetbal, ik vind het leuk om in vol ornaat met een grote groep vrienden oranje te volgen tijdens een EK of WK, maar daar houdt het ook wel mee op. Ik wijt dit wel eens aan het feit dat ik alleen met mijn moeder ben opgegroeid.
Maar nu woon ik met 3 mannen, Patrick, Martijn en Timo. Én is er geen ontkomen meer aan. Ik herken mijzelf bijna niet terug. Ben ik dat écht? Langs de kant van het veld bij de F-jes, proberend mijn mond te houden om niet een stempel te krijgen van zo’n zeer “aanwezige-overfanatieke-schreeuw-moeder”, ja dus. Maar goed zoon 1 vindt voetbal dus echt geweldig, genoeg reden om zoon 2 ook op te geven voor kaboutervoetbal.
Vol enthousiasme hebben wij zijn tenue samengesteld en aangedaan. Helemaal trots dat het eindelijk zover was, stonden we langs de lijn voor zijn allereerste echte training. Een uur later stond hij nog langs de lijn. Hij durfde niet. Een uur lang: huilen, hek vasthouden, 1 stapje dichterbij en weer terug, goede woorden van de coach, zijn broer mee het veld op, niets hielp. Ik kon het niet aanzien. Je voelt de blikken van andere ouders in je rug priemen. Het zweet breekt je uit.
Vrijdag mogen we meer, of zal ik zeggen moeten we weer…..
Lotte is de moeder van Martijn (8) en Timo (5)