Gisteren werkte ik de hele dag, heel prima, met koffie in de ochtend en lunch en leuke collega’s en alles. De ochtend was soepeltjes verlopen, met De Zonen naar school en kinderdagverblijf. Soms gaat dat zo.
Echter in de middag, stapte ik vrij blijmoedig ’s werk’s deur uit en bleek het te miezerregenen. Zo’n soort waarvan het lijkt alsof het niet echt regent, maar stiekem heel erg. Natuurlijk had ik geen paraplu. En aan regenpakken doe ik niet. (Net als aan rennen. Sommige dingen passen gewoon niet bij me, ja).
Toen ik bij Zoon2 aankwam, druipend, klaarde ik weer op doordat het kindeke zo blij was om mij te zien, dat hij alle druppels van mijn gezicht likte bij wijze van kusjes. Dat doet een mens goed, waarlijk. Na een heel klein gedoetje van sokken weer aan, slofjes kwijt, speen kwijt, armen vol met slaapzak en inhoud van mandje voor slofjes, overal koekkwijl en in regen met kind naar fiets, voetjes per ongeluk òver het stuur in plaats van onder het stuur, kind huilen, voetjes auw, voetjes goed gedaan, speen per ongeluk vergeten, speen in mond, kind weer blij, ik heel naar scheenbeen gestoten aan trapper, konden we op weg naar Zoon1 bij oma.
Zoon2 krijgt een halve toeval van blijdschap om oma te zien en stort zich bijkans van fiets. Zoon1 stapt echt heel lenig op zijn zitje, zodat Z2, fiets en ik nog net niet neerstorten op de stoep.
Maar toen was ik nog steeds vrij blijmoedig, zo ben ik hoor. Thuis slinger ik Z2 op de grond met wat speelgoed, Z1 wil een hut bouwen, is boos omdat het speelgoed van Z2 per ongeluk zijn nieuwste lievelings is (en nu stuk), ook weer boos omdat de hut niet mag van zijn stommestomme mamma.
Hatsflats gooi ik vrij willekeurig wat eten en water in pannen en dek tafel.
Zoon1 lust niet wat we eten. Zoon2 lust alles wat maar smeerbaar is over tafel, zijn gezichtje en willekeurige voorbijgangers. Echtgenoot komt thuis en rent met een wijntje in de tuin en ik schrans in 5 minuten hele bord leeg teneinde daarna Z1+2 te ondersteunen met hun diner. Ergens ongemerkt zit de hele vloer vol met iets van een toetje-achtige substantie, en ik weet werkelijk niet of dat nu door Z1, 2, of Echtgenoot komt.
En dan.. nog 5 minuten en ik weet mij gewaarborgd van bedtijd. Maar eerst mogen Cavia 1+2 nog even uit hun hok, dat is ons enorm leuke momentje na-het-eten. Zoon1 krijst dat C1 op zijn schoot poept, Zoon2 schiet van de ene emotie in de andere (Ja! Nee! Ik hou van Cavia’s! Ik haaaat Cavia’s! Ik wil een Cavia eten! Ik wil een Cavia kusssssen).
Nou ja, lang verhaal kort. Bedtijd.
Kristel is moeder van Siem (5) en Jan (1,5)