-
Ik zal eens een stukje schrijven over mij. Ik schrijf stukje, omdat alles misschien wat veel is voor in 1 keer.
Ik ben Marieke, een 27-jaar jonge vrouw die lichamelijk (volgens artsen) helemaal oke is. Een geluk bij een ongeluk is mijn ‘onzichtbare’ arbeidsongeschiktheid, zeker na de komst van mijn kleine man, maar daarover later meer. Mensen schrikken vaak als ik dat zeg ‘arbeidsongeschikt? Maar waarom dan? Er is toch niks?!’. Nou ja dat is er dus wel. Mijn jeugd was alles behalve top en dat samen met een (waarschijnlijk aangeboren) borderline persoonlijkheidsstoornis en pesterijen maakten mijn leven nogal stressvol. Ik werd hierin niet begeleid, tenminste niet op de juiste manier, wat maakte dat de stress in mijn rug (en later ook uitstraling naar armen, benen en hoofd) schoot nog voordat ik 14 was. Zoals veel ‘borderliners’, kon ik niet omgaan met mijn gevoelens en emoties. Om deze een plek te geven schoot ik in zelfdestructief gedrag, wat zijn toppunt bereikte tussen mijn 19e en 21e levensjaar. In september 2006 nam ik de stap naar het UWV, waarvanuit ik heen en weer ging van arts naar arts en opgegeven moment bij een psychiater en psycholoog belandde. In mei 2007 kreeg ik het bericht dat ik voor de volle 100% arbeidsongeschikt was verklaard, met terugwerkende kracht vanaf september 2005 (1 jaar voor mijn aanvraag). Met behulp van de coaches en hulp die ik kreeg in het hele therapietraject dat ik moest volgen kreeg ik in maart 2008 een voorrangsverklaring en mocht ik met spoed een woonruimte zoeken van maximaal 40 m2. Dit ging goed en ik woon nog altijd in dezelfde 2-kamer woning van 37m2 op 3 hoog met als enige toegangsweg 3 steile trappen. Wat mijn verhaal meteen stuurt naar de huisvestingsproblemen. Rugklachten en (zorgbehoefende) baby hebben als je in een kleine woning op 3-hoog woont is verre van ideaal en ik moet daarmee dan ook bekennen dat ik vaak nog geen 2 keer per week uit huis kom (isolatie ten top…). Gezien wij gebonden zijn aan sociale huur ivm ons inkomen (onder de 34.000 per jaar) en daarvan de wachtlijsten bizar hoog zijn (zelfs met een woonduur van bijna 5 jaar en het achterlaten van een woning komen we nog niet eens op de helft van de reacties) hebben wij onze hoop gevestigd op woningruil (en het winnen van de loterij natuurlijk 😉 ).
Maar nu vergeet ik een heel stuk! Mijn vriend en ik zijn samen sinds oktober 2007. Wij hebben elkaar eerder in 2007 ontmoet via een forum en op het moment dat we elkaar voor het eerst in het echt zagen sloeg de vonk meteen over. 2 maanden nadat ik mijn woning kreeg toegewezen kwam hij dan ook bij mij inwonen. De jaren daarop leefden we puur van mijn uitkering. 1 keer per week deden we flinke boodschappen en we waren behoorlijk verslaafd aan een online game, waar we dan ook de meerderheid van de dag mee bezig waren. Dit ging uiteraard niet heel lang goed, we zaten op elkaars lip, hadden alleen het spelletje als ‘uitlaatklep’ en zagen ook wel dat dat zo niet verder ging. Eind 2009 en begin 2010 ging mijn vriend opzoek naar wat hij zou willen doen en kwam op een opleiding voor geschiedenis docent (wat best vreemd overkwam na zijn eerdere ICT opleidingen). Maar goed, we gingen naar open dagen en hij was plots helemaal enthousiast en schreef zich in om in september te beginnen. Dit verbeterde de sfeer in huis heel erg en zelfs zo erg dat we besloten om te proberen zwanger te worden. We hadden beiden een sterke kinderwens en vonden de ruimte (op dat moment) niet zo’n probleem. Mijn vriend zou gaan studeren en daar dan met 3 jaar mee klaar zijn, waarna hij een goede baan zou vinden en wij hier weg konden (lekker romantisch beeld dus 😉 ). In oktober 2010 ‘gingen we er gewoon voor’ en de eerste week van januari 2011 hadden we al een positieve test in handen! :yeah: dolgelukkig en naïef belde ik mijn hele familie en vriendlief ging zelfs naar zijn ouders toe om het blijde nieuws te verkondigen. Dit werd een hele rare dag toen mijn oudste zus na mijn bericht toch ook maar besloot een testje te doen, want het duurde nu wel heel lang voordat de menstruatie kwam. En ja hoor, beiden zwanger! We kochten kaartjes voor de 9maanden beurs, gingen alvast oriënteren op babyspullen etc. Tot ik op 3 februari plots wat bloed verloor. Mijn eerste afspraak bij de verloskundige had ik precies een week later, maar omdat ik totaal in paniek was besloot ik toch even te bellen. Er werd meteen een afspraak voor een echo gemaakt voor de volgende dag om te kijken of alles in orde was, maar helaas was dat al te laat. In de nacht van 3 op 4 februari lag ik koortsig in bed met vreselijke buikkrampen. Huilend klampte ik me vast aan mijn vriend terwijl ik met alle macht alles ‘binnen’ probeerde te houden. Om half 6 hield ik het niet meer en verdween ons prille geluk in de wc… 😥 -
Jeetje meis, ik ben er stil van… ik ben benieuwd naar de rest van je verhaal. Het krijgt in elk geval nog een mooie wending met de geboorte van jullie zoon. Wat niet weg neemt dat dit deel van het verhaal absoluut “niet leuk” (een understatement) is en je niemand toewenst.
-
Ja joh, het is al 2013, en ik heb me voorgenomen dat dit ‘ons’ jaar wordt 😉
Het volgende deel komt als ik ben bijgekomen van dit deel 😉 wat kan het toch emotioneel zijn alles weer op te halen, maar ook wel prettig, even alles wegschrijven 🙂 -
Jeetje, wat een verhaal zeg. En dat is nog maar het begin…
Ik werd vooral getriggerd door het deel over je jeugd.
De dochter van mijn man (nu 14 jr) heeft een persoonlijkheidsstoornis waarvan wij vinden dat ‘ie in Cluster B (oa Borderline) valt. Ze heeft van haar 6e tot haar 11e voor haar broertjes moeten zorgen voordat jeugdzorg eindelijk inzag dat ze niet bij hun moeder konden blijven wonen. Maar wat een strijd is dat geweest zeg, voordat ze eindelijk bij ons kon komen.We doen ons best om goede hulp voor haar te regelen, maar jeetje, waar je dan tegenaan loopt…
‘Kinderen op die leeftijd kunnen geen borderline hebben’
‘Tja, dit gedrag is lastig te behandelen’
‘Goh, u bent wel erg zwart-wit in uw opvattingen’En dat zijn nog maar een paar kreten. Intussen wordt de verwijdering tussen ons en het meisje steeds groter en weten we ons geen raad meer. Dankzij de coach in het behandelcentrum (die dus geen respect voor ons heeft) wil zijn dochter eigenlijk niet eens meer naar huis, want daar gebeuren allerlei slechte dingen.
Ze kan manipuleren als de beste en ondanks dat bekend is dat ze heden en verleden door elkaar haalt gelooft haar coach ieder woord wat ze zegt.Sorry, dit is jouw voorstel topic en nu ben ik mijn frustraties tav hulpverlening aan het spuwen 🙁
Hopelijk is het vervolg van je verhaal positiever en heb je eindelijk eens een flinke dosis geluk in je leven!
-
Jemig meiden, wat heftig allemaal!
@marjan Zijn er geen specialisten op dit gebied die je kunt inschakelen? Het is zoveel fijner als je niet al die weerstand en vervelende opmerkingen zou krijgen. Het is al zwaar genoeg zonder de weerstand!
@Marieke Grappig, ik heb precies hetzelfde gezegd met oud & nieuw. Dit wordt ons jaar, het jaar waarin alles op zijn plaats moet gaan vallen. Wij tobben met totaal andere problemen hoor, je kunt er wel het een en ander over teruglezen op het forum.
-
Klinkt heel herkenbaar Marjan… (helaas)
Ze mogen borderline inderdaad nog niet als diagnose stellen als je nog geen 18 bent (bij mij werd de officiele diagnose pas op mijn 21e gedaan). Daarbij had ik ook nog andere problematiek, maar goed.
Wat misschien handig is voor jou, je man en jullie dochter is misschien alvast wat inlezen in linnehan therapie of dgt-training. Uiteraard kan ze daar nu nog niets mee, maar dat heeft mij wel veel geholpen.
Helaas waren mijn ouders nooit betrokken en willen ze er nog steeds niet aan dat er iets ‘mis’ is met mij, dat ik een wajong-uitkering heb is dan ook een beetje een taboe-onderwerp helaas 🙁 alleen mijn schoonouders verwijten mij totaal niks wat mijn uitkering betreft en prijzen mij de hemel in dat ik het allemaal ‘zo goed voor elkaar heb’. Dat is wel gek hoor als je nooit iets goed hebt kunnen doen 😉
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was, mijn moeder heeft daarna nog 2 kinderen gekregen van 2 verschillende mannen en heeft ons alleen ‘opgevoed’. Op dit moment heb ik, door terugkerende problematiek bij mijn moeder, ook ervoor gekozen geen contact meer met haar te hebben en mijn best te blijven doen om mijn nog thuiswonende broertje en zusje te helpen en begeleiden. Mijn vader is wel realistisch, hij kent zichzelf en weet dat hij niet voor anderen kan zorgen, hij is ontzettend blij dat hij ons heeft, is super trots op ons (‘ons’ is zijn 3 dochters) en houdt vreselijk veel van ons, maar hij heeft laatst zelf ook gezegd dat hij en mijn moeder eigenlijk nooit kinderen hadden moeten krijgen. En hoe naar dat misschien ook klinkt ben ik het daar wel mee eens.
Ook wij (vooral ik en mijn oudste zus) hebben voor de kleintjes moeten zorgen thuis, ze voelen ook meer als kinderen voor mij dan broertje en zusje, en dat terwijl ik 7 was toen mijn broertje werd geboren en bijna 10 toen mijn zusje werd geboren. In de periode na de scheiding van mijn ouders tot ik vluchtte naar Belgie (ik was toen bijna 19 en ging bij mijn toenmalige vriend wonen) en ook toen ik weer terug kwam (toen was ik net 20) heb ik veel taken op me moeten nemen die als taken voor ouders worden gezien en niet voor kinderen. Tot mijn 5e ben ik kind geweest, daarna mocht het niet meer (al vluchtte ik graag naar een vriendinnetje om daar toch lekker kind te mogen spelen).
Ik ben er dan ook op gehamert dat mijn kind (en een eventuele volgende) echt een jeugd krijgt, lekker kan spelen, lekker kind kan zijn. En het leuke is dat ik lekker mee kan doen en dat niemand dat raar vind 😉 heeeeeeerlijk!Maar goed dat was weer een mega verhaal hihi
Mijn advies zou zijn om er lekker altijd te zijn voor jullie dochter Marjan, echt als je er al bent en je zo voor haar inzet, dat is al een heel grote hulp. Daarbij als zij een borderline persoonlijkheidsstoornis heeft zul je moeten helpen bij emoties. Dat is mijn moeilijke punt nog altijd. Die rottige emoties die ik vaak de baas niet ben, en dan bedoel ik niet ‘gewoon’ huilen bij een film ofzo, maar totaal door een emotie te worden opgezogen en niet weten hoe ik hier op een goede manier mee kan omgaan. (ik hoop dat je er nog wat van snapt 😉 )En joh Sandra, 2013 wordt gewoon een top jaar! (al loopt de kalender naar mijn idee nog een beetje achter 😉 )
Wat er ook is, ik probeer maar te denken ‘alles komt weer goed’ (ik hoef maar naar het snoetje van mn schat te kijken en ik weet het 😉 ) -
Wat een verhaal zeg !!
Kwam het net pas tegen toen ik het forum door ging spitten.
Terwijl ik dat nu al voor de zoveelste keer doe kom ik nu pas bij je verhaal :kweenie:Ook ik heb voor mijn jongste zusje moeten zorgen zei is 10 jaar jonger dan mij.
Mijn moeder was Bingo verslaafd en mijn vader werkte eerst op een boor eiland en later vrachtwachten chauffeur dus was enkel 1 weekend in de 14 dagen thuis.
Ik voel me nog steeds verantwoordelijk voor mijn zusje ook al is ze inmiddels 17 jaar !
Ze is en blijft mijn “kleine” zusjeOnze band is hier door veel sterker dan de band die ik heb met mijn andere zusje.
Ook mijn vriend is arbeids ongeschikt verklaard door een aanvaring met zijn baas.
Hij heeft adhd en heeft een tijdje een waj jong uitkering gehad.Hier hebben we 2 jaar van geleefd en in die 2 jaar zijn we zo aan het plannen geweest.
Dat we na die 2 jaar geen uitkering meer nodig hadden.Door dat mijn vriend zzp-er werd en zo sneller werk kon doen wat hem echt beviel ( kippen vangen) Wat hij overigens nog steeds doet.
Hij heeft zich zo opgewerkt in zijn 1tje dat wij een boerderij konden kopen en we nu onze eigen vee bedrijf (kalfjes.lammetjes) opvangen.En dat gaat super goed en dan te bedenken dat hij een aantal jaren geleden gewoon arbeids ongeschikt verklaard werd.
-
Haha, het is ook nogal een verhaal 😉
Wij hebben tot juni vorig jaar eigenlijk alleen van mijn uitkering geleefd, maar dat ging eigenlijk best goed. Vriendlief wilde studeren en daar was wel ruimte voor op die manier. Maar moet zeggen dat het wel fijner is nu hij werkt hoor 😉Kan me voorstellen dat de band met je jongste zusje anders is dan met je andere zusje. En wat vervelend dat jouw ouders er ook niet echt waren 🙁
-
wauw heftige vehralen hoor..
hier eigenlijk een super jeugd gehad en ik hoop alleen maar dat ik die ook aan mijn kindjes kan geven!!
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.