[NatasjadeVBijdrager]

Ik las een paar dagen geleden een artikel over de bevalling van Hadewych Minis in de Fabulous Mama. In dat interview geeft zij aan dat zij voor de bevalling graag thuis wilde bevallen en echt de oerkracht van de bevalling zelf wilde meemaken. Zonder ruggenprik of wat dan ook. Doordat de bevalling 2 weken langer op zich liet wachten moest zij naar het ziekenhuis en werden de weeen opgewekt. Het kindje werd maar niet geboren en had ook nog in het vruchtwater gepoept. Door deze omstandigheden is haar bevalling totaal anders gelopen dan zij voor ogen had. Gelukkig is haar zoontje uiteindelijk gezond op de wereld gekomen.
Voor alle vrouwen die op dit moment voor het eerst zwanger zijn en niet weten wat er komen gaat schrijf ik dit stukje; toen ik voor de eerste keer zwanger was heb ik heel veel gelezen over de verschillende manieren om te bevallen, heel veel gegoogled over hoe het allemaal zou kunnen gaan, heel veel gesproken met andere moeders hoe zij het hadden ervaren en zwangerschapsyoga gedaan om maar vooral ontspannen de bevalling op natuurlijke wijze te mogen beleven… Ik was al 2 weken over de uitgerekende dus men besloot dat de weeen moesten worden opgewekt. Mijn vriend en ik hadden muziek en boekjes mee en een kamer voor onszelf waar wij, enigszins melig, zaten te wachten totdat ik iets voelde. s’ morgens 8 uur aanwezig en tot s’ middags 4 uur niets aan de hand. Ja vanaf 2 uur voelde ik af en toe een lichte ongesteldheidspijn en dat was het. Goed te doen dacht ik nog. En toen om 4 uur begon het. Ik kreeg een weeenstorm en zag de humor er al snel niet meer van in. Mijn vriend opperde nog dat ik moest ontspannen tussen de weeen door, maar er was geen tussen de weeen door moment, ze kwamen achter elkaar. Ik hing alleen maar aan dat handvat boven het ziekenhuis bed en mijn vriend masseerde af en toe mijn rug, dat was heel prettig. Ik heb de yoga vervloekt, dat mogen jullie best weten. Wat nou aanrollende golf die weer weggaat, hij blijft! Toen er af en toe een verpleegkundige binnenkwam om te vragen hoe het ging kon ik alleen maar uitbrengen dat het helemaal niet ging en dat ik een ruggenprik wilde. Daar werd niet op gereageerd, het enige dat ze zei was; “Ja, het is een nare pijn” Daar had ik dus niets aan. Het mooie hiervan was wel dat ik de bevalling grotendeels echt met mijn vriend samen heb gedaan, ik heb heel hard in zijn hand geknepen en we hebben samen gepuft van jewelste. En eigenlijk ging de ontsluiting heel snel, want om 8 uur s’ avonds is onze dochter gezond geboren. Achteraf viel deze bevalling mij tegen en mee, want uiteindelijk was het een kort, maar zeer krachtige bevalling. Het lullige is alleen dat je dat op dat moment niet weet. De tweede bevalling is wel vanzelf begonnen en was zo relaxed dat ik dacht dat het nog niet echt was begonnen! Nu begreep ik die yoga oefeningen heel goed en mijn vriend zat erbij en keek ernaar. Zo, dacht ik, ik kan het dus wel! Ik ben dus toch een bikkel.. Wat ik hiervan heb geleerd is dat het heel belangrijk is om in jezelf en je lichaam te geloven, het lukt je echt wel om te bevallen, het is inderdaad een oerkracht die ervoor zorgt dat het kindje langzaam maar zeker naar beneden wordt geduwd. En is het een weeenstorm dan is het hopelijk ook snel gepiept met die ontsluiting, dus hou je daaraan vast. En als laatste pleit ik persoonlijk wel voor bevallen in het ziekenhuis. Al hadden ze het heel druk, op de juiste momenten waren ze er om me te helpen en om de bevalling goed te laten verlopen.
Dus dames succes ermee en houd je niet teveel vast aan hoe je het vantevoren allemaal hebt bedacht, het kan heel anders lopen!

[Sandra V.Bijdrager]

Altijd leuk om het bevallingsverhaal van een ander te lezen…Mijn eigen bevallingen waren zo verschillend als dag en nacht…en zeker niet zoals ik het verwachtte…Je hebt vooral in die laatste zin een goed punt..het is zeker goed om je zelf te informeren, te bedenken wat je wilt en daar ook voor te gaan….maar houd er altijd rekening mee dat het allemaal anders kan gaan….

[fambloemBijdrager]

@natasjadev wrote:

Wat ik hiervan heb geleerd is dat het heel belangrijk is om in jezelf en je lichaam te geloven, het lukt je echt wel om te bevallen, het is inderdaad een oerkracht die ervoor zorgt dat het kindje langzaam maar zeker naar beneden wordt geduwd. En is het een weeenstorm dan is het hopelijk ook snel gepiept met die ontsluiting, dus hou je daaraan vast.

Ik ga met veel dingen uit van het negatieve dan valt het altijd weer mee 🙂

Maar bij de bevalling van de eerste was ik niet uitgegaan van een ruggenprik !!
Ik hou helemaal niet van prikken en moet ook niets van zulkse naalden weten.

Maar toch ging het niet zoals hier boven.Ik dacht ook dat het me lukte maar dat liep dus heel anders dan gedacht.
Door de pijn verzette ik mij tegen de weeën en kwam er dus geen wee tot ik de ruggenprik kreeg.

Door de ruggenprik verman ik de pijn van de weeén niet meer en was binnen een half uur onze dochter geboren.

Toen de ruggenprik gezet was zei de beste man tegen mijn vriend.
We zien je vanacht nog wel terug.
De volgende dag kwam de man persoonlijk bij mijn bed me te feliciteren en te zeggen we hadden het niet verwacht maar je hebt het toch mooi zelf geflikt.

[MaMarieke85Bijdrager]

Oerkracht is het zeker, of je die nu toelaat of niet. Goed he ‘wat ons lichaam kan’?

Op mijn bevalling kon ik me niet echt voorbereiden. Ik zat nog middenin mijn zwangerschapscursus en ‘de bevalling’ was ook nog niet echt aan bod gekomen bij de VK. Dat stond als punt op de agenda voor ons vanaf week 33, maar normaal pas vanaf week 35. Helaas was de kleine al voor 33 weken geboren. Gewoon op een natuurlijke manier, zonder medicijnen, zonder pijnstilling etc. Alleen wel in het ziekenhuis natuurlijk. Mijn bevalling viel voor mij lichamelijk echt heel erg mee, het enige waardoor het niet meeviel was emotioneel. Ik was bang wat er allemaal mis kon gaan met de kleine. Maar doordat de weeën zo snel kwamen en ik tussendoor eigenlijk niet kon ademen wist ik dat hij er uit moest. Ik voelde het gewoon, hij wil nu geboren worden, waarom weet ik niet, maar het is tijd. Ze wilden het nog proberen te remmen, maar dat heb ik afgewezen. En gelukkig maar ook, anders had ik medicatie gekregen voor een bevalling die zo snel ging dat ze daar zelf niet eens wisten wat ze ermee aan moesten. Dat was ook wel duidelijk te merken aan de begeleiding (welke begeleiding??) die ik kreeg. Je zou toch denken dat als er zo’n 15 mensen om je bed staan (mega team van vk, verpleging, kinderarts etc. en mijn moeder en vriend) dat een van die mensen in een witte jas wel even een beetje begaan is met de mama…. *zucht*

Nou ja, volgende keer hoop ik toch lekker weer op een thuisbevalling zonder enige poespas. Ben benieuwd of ik die ook zal krijgen 😉

[Mickey78Bijdrager]

Ja, helaas kunnen we ons niet voorbereiden op de pijn die een bevalling met ons mee brengt. Ik had een boel youtube video’s bekeken en me ingelezen. Omdat mijn eerste bevalling niet in Nederland was maar in Taiwan en mijn Chinees niet zo goed is dat ik met de zusters kon communiceren had ik een Doula. Zij was Canadees en getrouwd met een Taiwanees dus die kon dat wel. Ik ben overal open ingestapt en de bevalling ging in het begin goed. Ik zat lachend op de beval bal en in het bad. De meeste tijd zat ik op de wc! De arts sprak gelukkig wel goed engels, had ook in Amerika gestudeerd. Maar na 5 en een half uur persen! Ja, je leest het goed, 5 en een half uur zonder medicatie want die wilde ik niet kreeg ik die kleine man er toch echt niet uit. Hij zat muurvast. Mijn man en de Doula hebben toen besloten dat het echt tijd was voor een keizersnee. Ik was ondertussen wel op, maar kon de gesprekken nog wel volgen, ik weet het nog erg goed. Heb me nog even extra ingezet zover dat kon om m eruit te persen, maar het mocht niet baten. Ze moesten de anesthesist nog oproepen. Ze hebben me liggend een ruggenprik gegeven in de ok en me laten slapen. Ondertussen mocht mijn man mee de ok in en werd de kleine man gehaald. Ik werd toen ik nog werd dichtgemaakt even wakker, maar dat was niet erg.
Mijn tweede bevalling was wel hier in NL en weer heel anders. Veel sterker, ik had dat nooit 5 en een half uur kunnen volhouden die weeën zonder medicatie. Nu had ik een pompje gekregen omdat het zo’n pijn deed. Maar de kleine meid die net als haar broer niet wilde indalen kwam er gelukkig wel na 13 minuten persen uit. Nu dus beide meegemaakt en ik ben er nog niet uit welke bevalling ik nu fijner vond. Maar bij beide was het fijn dat ik geen verwachtingen had geschept, maar alleen had bedacht wat ik niet wilde, bijvoorbeeld veel mensen om me heen, ik wilde vooral rust en dat is bij beide goed gelukt.