[Corina27Bijdrager]

Hey meiden.

Ik wil hier ook effe mijn verhaal kwijt!
Ik heb 2 prachtige dochters van 9 en 6 en in december 2009 raakte ik weer zwanger van mijn partner ( nu inmiddels al 2 jaar mijn ex )
Dit is helaas niet goed afgelopen en 31 januari 2010 kreeg ik een miskraam.
Een hele rare dag want diezelfde dag belde mijn zus mij op om te vertellen dat ze bevallen was van een zoontje.
Heel erg leuk voor hun natuurlijk en op zo’n moment hoor je blij te zijn maar ik kon het niet.
Ik barste in tranen uit en feliciteerde haar en vertelde haar dat ik net een uur ervoor mijn kindje, mijn wondertje was kwijt geraakt.

Het is nu inmiddels 2 jaar later maar nog steeds denk ik Wat als? Of hoe zou hij of zij er toch uitgezien hebben?
Velen zijn er allang niet meer mee bezig maar hij of zij zit elke dag nog in mijn hoofd hoe raar het ook klinkt.
Of dan zie ik weer iemand met een zoontje of dochtertje van dezelfde leeftijd..dan is er soms nog steeds dat slik moment.
En als ik dat lekkere knulletje van mijn zus nu zie.
Elke verjaardag van em ookal zijn er nog maar 2 geweest denk ik tsjaa toen lag ik er anders bij.
En hoe je het wend of keert het is een lekker mannetje hoor en hou van em als een echte tante maar het is wel erg moeilijk af en toe.

Nu zijn mijn huidige vriend en ik ook bezig om samen een kindje te krijgen maar toch bekruipt me dat gevoel van 2 jaar terug dan wel weer hoor.
Straks gaat het weer mis, of kan ik uberhaupt nog wel een kindje krijgen misschien lukt het wel niet meer…pfffffff een hele hoop stress maar hoop zo dat het nog lukt!
We zijn er nu 3 maanden mee bezig en deze week is mijn vruchtbaarste week dus het is even afwachten 9 maart of het wegblijft of dat we weer een maandje moeten wachten.
Ik hou jullie op de hoogte!!

[kirbyBijdrager]

Jeetje wat heftig. Zeker omdat je er door die datum altijd aan herinnert zal worden.
Mijn schoonzus kreeg in dezelfde periode een miskraam. Ons dochtertje is bijna 1.. En zij heeft dat zelfde moeilijke gevoel. Gelukkig kunnen we er goed over praten!
Ik hoop voor jullie dat t snel mag lukken. Denk je dat door de miskraam de relatie is stuk gegaan? Dat was helaas bij mijn schoonzus wel t geval. Voor haar nog moeilijker want nu moest ze helemaal opnieuw beginnen!
Ik wens je heel veel succes.. Een spannende tijd op deze manier. Liefs Kirby

[Corina27Bijdrager]

Ja het is en blijft heel moeilijk hoor, maar je leert er wel mee leven gelukkig!
De relatie is daar niet stuk door gelopen hoor, eingelijk ging het voor ik zwanger werd al niet meer en achteraf bleek dat ie al 3 jaar vreemdging dus was ook erg blij dat er een punt achter gezet werd!

[Sandra vLBijdrager]

Hoi Corina, jeetje wat een ongelukkige samenloop dat je precies een miskraam hebt gehad op de dag dat je neefje geboren is.

Ik heb twee miskramen gehad tussen Charlotte en Julia. In die zin begrijp ik je onzekerheid goed. Na de eerste miskraam was ik wel verdrietig, maar had ik ook het gevoel dat er dan vast iets niet goed was met het kindje en het daardoor mis was gegaan. Ik kon daar vrede mee hebben. Na de tweede miskraam was ik echt heel verdrietig en begon aan mijn lichaam te twijfelen. Was er met de geboorte van Charlotte iets mis gegaan, waardoor ik geen goede zwangerschap meer kon krijgen? Toen ik zwanger was van Julia ben ik ook heel lang onzeker gebleven en heb de eerste 20 weken niet van de zwangerschap kunnen genieten. Achteraf vond ik dat heel erg jammer!

Gevoelens zijn helemaal subjectief. Niemand kan je vertellen hoe jij je moet voelen! Ik duim voor je dat je snel zwanger zult zijn! Houd ons op de hoogte! :goedgedaan:

[Sandra V.Bijdrager]

Ik denk dat ieder die een miskraam heeft gehad dit gevoel wel herkent. Voor ons was kinderen krijgen niet vanzelfsprekend en wij waren afhankelijk van ifv. Wat was ik gelukkig dat de eerste poging geslaagd was…ruim 2 maanden leefde ik op een roze wolk. Tot ik op een ochtend wat bloed verloor. In paniek belde ik de verloskundige…zij vertelde dat zo lang het geen helder rood bloed was er geen reden tot paniek was. Ik was maar gedeeltelijk gerustgesteld. Een paar uur later was het bloed dus wel helder rood en werd de bloeding ook erger. Ik ben van mijn werk vertrokken en naar huis gegaan. Eenmaal verloor ik al snel het vruchtje, maar tijd om het te verwerken kreeg ik niet. Die zelfde dag werd ik bij mijn oma geroepen…en was ik net te laat om afscheid van haar te nemen. Op 1 dag verloor ik mijn lieve oma en mijn kindje…een dag die ieder jaar het liefst uit mijn agenda scheur. En ook bij de zwangerschappen van mijn 2 meisjes had ik angst, ieder krampje en steekje maakte mij ongerust…toch heb ik ook geprobeerd te genieten.
Probeer in je gedachten te houden dat een miskraam helemaal los staat van een volgende zwangerschap…ik weet het, vertel dat je gevoel maar eens….