Tuinieren is echt een grote hobby van mij, en nu blijkt ook van Daniël en zolang er geschept mag worden ook van Koen. Ondanks dat we in een gewoon rijtjeshuis wonen met een tuin die door mijn moeder ook wel liefkozend postzegeltje genoemd wordt, doen we het qua tuinieren niet slecht.
We zijn jaren geleden begonnen met een mooie vijver al snel bewoond door kikkers en salamanders. Daar kon ik echt van genieten en hoewel ik zeker weet dat onze jongens een vijver ook helemaal geweldig zouden vinden, wil ik dat soort risico’s niet lopen met kinderen in huis.
De vijver maakte plaats voor gras en nu weer een paar jaar verder gaat het gras eruit evenals de zandbak waar de jongens eigenlijk niets meer mee deden tot we het er over hadden hem eruit te halen.
Als troost voor het gebrek aan zandbak mogen de jongens meehelpen de tuin weer om te toveren in iets nieuws. Bomen zagen, kuilen graven, bomen planten; de jongens zijn nog nooit zo vies maar ook nog nooit zo tevreden geweest. De eerste zaadjes zijn gezaaid in het kweekkasje en schieten al de hoogte in. Als (ja als, want het lijkt iets langer te duren dan gepland) straks het terras af is, kunnen ze in onze meter moestuin, een ware rage onder tuinierend Nederland schijnt het. Daniël blijkt een boertje in de dop en houdt goed in de gaten of alles goed verloopt. Een beetje water, het luikje van het kasje open, alles onder controle.
De eetkamertafel is omgetoverd in kweektuin, overal bakjes en kasjes. Zand en bruine aarde worden door de woonkamer gekruid dat het een lieve lust is. Twee scheppende mannetjes in een grote donkerbruine zandbak, iedereen doet mee! Over mijn massief houten vloer wil ik het even niet hebben. Maar oh wat is het leuk om mijn passie te kunnen delen met mijn kereltjes!