Beschermengeltjes

Wanda Gezin

Ik kan het niet meer aan zien. Telkens als ik bij één van mijn kinderen een schaafplek of enig andere verwonding zie dan voel ik zelf de bijbehorende pijn. Ik heb dat altijd, hun hele jonge leventje, al gehad. Toen ze net konden staan aan de salontafel bijvoorbeeld. Hoe vaak zijn ze niet met hun hoofd op de grond gebutst? Ontelbare keren. Dat deed pijn. Ook bij mij. Toen ze net konden lopen gebeurde het nog wel eens dat ze vielen in hun onhandigheid. In de zomer met een korte broek aan, kwamen die niet mee verende stoeptegels natuurlijk hard aan. Je had die knietjes soms eens moeten zien. Bont en blauw waren ze soms. Au, dat deed pijn! Vooral bij mij.

Koen loopt op dit moment rond met een flinke schaafplek op zijn rechter schouder. Als ik informeer naar de oorzaak van een dergelijk rood/blauw plakkaat zegt hij: “Ooooooh, ik ben op het schoolplein gevallen.” Ik voel zijn pijn zelfs tot in mijn buik.

Bart zijn rug is nu voorzien van twee krassen van zo’n centimeter of 20 lang, van boven naar onder, over zijn lijf. Als ik hem vraag hoe dat is gekomen zegt hij: “Oooooooh dat is met verstoppertje gebeurd, ik zat in de struiken.” Au, dat doet pijn. “Nee hoor mama, dat deed geen pijn!” zegt onze bikkel. Nou, niet bij hem misschien, maar wel bij mij.

Onlangs gingen we naar de binnenspeeltuin met de jongens. Op een gegeven moment kwam Koen heel hard aan gehuild. Het bloed kwam uit zijn mond gestroomd en dikke tranen uit zijn ogen. Er waren een paar tanden door zijn lip gegaan. Het leek of Koen één of andere botox injectie had gehad in zijn lip, zo dik was hij. Alleen de gedachte al dat er iets zou kunnen zijn met zijn tanden bezorgde me al een golf van misselijkheid door mijn hele lijf. Gelukkig viel het mee, en was zijn gebitje ongeschonden gebleven.

Dit kan geen toeval meer zijn. Terwijl ik dit zit te typen komt Bart thuis van de tennisles. Hij showt me zijn blote knieën. Ik schrik en terwijl ik naar zijn bebloede knie kijk vraag ik: “Wat is er gebeurd?” “Oooooh ik ben gevallen op de tennisbaan,” antwoordt Bart. Zucht…. Ik ga hier nooit aan wennen. Voor hen zelf is het waarschijnlijk een stuk minder erg, dan dat het voor mij is, gezien hun nonchalante “ooooooooh” houding. Ik ga bij dezen een oproep plaatsen:

Te koop gevraagd: een doos of vijf van die hele leuke beschermengeltjes. Want bij onze bengeltjes kunnen ze nog heel erg veel nuttig werk verrichten!
Wie heeft er nog wat in de aanbieding?

Wanda is de moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)