mama potlood snor

Crisisplaatsing in het speciaal basisonderwijs deel 2.

Anna Gezin

(Dit is deel 2 van het verhaal van Jonas, deel 1 kun je een stukje verderop deze pagina lezen.)

Maandagmorgen, ik ben iets eerder naar school gegaan om te kijken of alles klaar is voor de komst van Jonas. Bij dit jongetje zal een warm welkom erg belangrijk zijn. Pennenbakje, check, schriften, check, naamkaartjes op alle 7 plekken, check, goed meubilair, check, alleen nog even een welkom op het bord en dan ben ik er in ieder geval klaar voor. Hoe zullen Jonas en zijn ouders het hebben?

8.20 uur, de bel gaat. Ik ga vast bij de deur staan om de kinderen welkom te heten. Naar de verhalen van de kinderen die al binnenkomen luister ik met een half oor. Mijn blik is gericht op de trap.

Na enige minuten zie ik een vreemd koppie naar boven komen, gevolgd door…..niemand…. Jonas komt naar me toe, geeft me netjes een hand en kijkt om zich heen. Ik loop met hem naar zijn kapstok, geef aan hoe leuk ik het vind dat hij bij ons in de klas komt en vraag tussen neus en lippen door of papa en mama een plekje voor de auto aan het zoeken zijn.

 “Nee hoor, papa is alweer weg, ik durf dit wel alleen.” Ik ben helemaal verbaasd, had veel verwacht, maar dit niet. Al na een uurtje lijkt het alsof Jonas al tijden bij ons in de groep zit en de wc heeft hij alleen maar gebruikt waarvoor deze oorspronkelijk gemaakt is.

 Schoolziek is Jonas nooit meer geweest. Bij ziekte moet moeder moeite doen om hem thuis te houden. Vakanties doe je Jonas geen plezier mee, hij gaat liever naar school.

 De kroon op ons werk is dat Jonas afgelopen week AVI 1 heeft gehaald. Na 3 jaar ploeteren (op het regulier) is dit een hele prestatie. Hij was zo ontzettend trots op zichzelf.

“Weet je juf, op die andere school was ik altijd overal de slechtste in en moest ik altijd met andere juffen mee de klas uit. En hier kijken jullie naar wat ik goed kan en helpen me bij de dingen die ik moeilijk vind. Lezen vind ik nog niet makkelijk maar ik vind het wel steeds leuker worden. Ik heb nog nooit kaart 2 mogen lezen!”

 De glimlach op zijn gezicht is met geen pen te beschrijven. Wat heb ik toch een prachtig vak!