draaimolen paard

De Tandenfee

Hippe Mama Club Gezin

De tandenfee is een fee die wanneer kinderen een tand verliezen en deze onder hun kussen leggen, de tand ’s nachts omruilt voor een muntje.

Na het eerste bezoek aan de tandarts, eerder dit jaar, werd duidelijk dat het niet lang meer kon duren voor Max zijn melkgebit zou wisselen voor een echt “grote-mensen” gebit. De tandarts ontdekte dat er al kiezen onderweg waren en dat zo goed als alle melktanden behoorlijk los zaten.

Wekenlang hebben we gewacht en gevoeld maar echt loslaten, dat deed geen één tand. Van de week moest ik weer even voelen aan een ondertand die volgens Max wel heel los zat. En inderdaad, deze tand zat nog slechts aan een klein stukje tandvlees vast. Ik moedigde hem aan er een flinke ruk aan te geven zodat de tand los zou raken. Maar dat ging Max iets te ver. Voorzichtig wiebelen was nog te doen, maar enig geweld toepassen werd hem te bont.

Dus zo kon het gebeuren dat hij die avond naar bed ging met een tand zo goed als los in zijn mond. Ik was een beetje bang dat de tand halverwege de nacht toch los zou raken en hij deze per ongeluk door zou slikken (of erger: zich er in verslikken). Maar de volgende ochtend bungelt de bewuste tand nog hetzelfde als de avond er voor.

Max gaat naar school, er van overtuigd dat de tand er halverwege de ochtend uit zal gaan. En inderdaad, als ik Max tussen de middag op kom halen zie ik hem vanuit de klas al druk naar zijn mond wijzen waardoor ik begrijp dat de tand er uit is. Max komt radeloos naar buiten: “Mama, je moet helpen zoeken! M’n tand is er uit, zomaar opeens, en nu kan ik hem nergens meer vinden! Hoe moet dat nu met de tandenfee, als ik geen tand heb om onder mijn kussen te leggen?!” Tja, daar stond ik. Uit fatsoen ben ik zo her en der gaan zoeken op het enorme schoolplein en aangrenzende voetbalveld, maar dit was natuurlijk een kansloze actie. Ik verzin ter plekke een verhaal dat wanneer de fee het niet zo heel druk heeft, zij ook overdag wel eens op zoek gaat naar alle verloren tanden. Het verhaal wordt niet geaccepteerd en met een ontroostbaar mannetje ga ik naar huis.

’s Middags ga ik driftig op zoek naar een creatieve oplossing. Ik vind een brief van een tandenfee waarin staat dat ze – hoe toevallig – een tand heeft gevonden en heeft meegenomen naar de tandentuin. Perfect verhaal, muntje er bij en, hup, onder het kussen. Als Max ‘s middags weer thuis komt, rent hij naar boven om mijn verhaal op waarheid te controleren. “Mama, ze is echt geweest!” Ik lees het briefje quasi verbaasd voor en benadruk dat ze de tand dus tóch op het schoolplein gevonden moet hebben. Max gelooft het allemaal en is dolblij. En ik voel ondertussen onopvallend of mijn neus nu soms ook echt Pinokkio afmetingen heeft aangenomen.

Laura is de moeder van Max (5)