Het is tijd om Anne-Lieke op te halen van de peuterspeelzaal. Ik trek mijn jas aan en pak de sleutels. Het is druilerig weer, dus besluit ik met de auto te gaan. Ik klik op de autosleutel en er gebeurt niets. Ik klik nog eens en nog eens… De auto gaat niet open.
Ik kijk naar de sleutel; het zendlampje brandt wel, waarom gaat de auto niet open? Voor nu besluit ik de handsleutel eruit te peuteren om de deur open te maken. Weet je dat je met de handsleutel alleen de bestuurdersdeur open kunt maken en de andere deuren alleen open gaan met een knop in de auto? Echt heel onhandig als je kind aan de andere kant op de achterbank zit.
Als we thuis zijn pak ik nog heel stoer de gebruiksaanwijzing van de auto. Daar staan knoppen in getekend die helemaal niet in mijn auto blijken te zitten. Ik wordt er niet wijzer van, dat wordt een ritje naar de garage na de lunchpauze van de meiden.
De garagemeneer vraagt of de batterij ooit al vervangen is. Nee dus. Hij vervangt de batterij en klikt enthousiast naar de auto. Er gebeurt wederom niets.
Dan moet de auto toch even naar de werkplaats concludeert hij. Waarschijnlijk is er een conflict tussen de code van de auto en die in de sleutel. Ik kijk op mijn horloge en vraag hoe lang dat duurt. Een kwartiertje is zijn antwoord.
Ruim twintig minuten later komt hij terug. “Heeft u ook de hoofdsleutel bij u, we komen er nu achter dat dit niet de hoofdsleutel is maar de reserve sleutel?”
“Ik heb bij de auto twee dezelfde sleutels gekregen” antwoord ik “hoe kan ik weten dat dit de reservesleutel is?”
“Dat kunt u niet weten, dat zie je pas als de sleutel open gemaakt is, maar zonder de hoofdsleutel kunnen we nu niets voor u doen.”
Ik begin heel stevig te balen, inmiddels ben ik al ruim een uur onderweg en het probleem is nog niet verholpen. Sterker nog, ik ben terug bij af en moet zelfs nog naar huis rijden. Bovendien realiseer ik mij nu pas dat ik ook gewoon de reservesleutel had kunnen pakken… “Vandaag terug komen zit er niet meer in, ik kom een andere keer wel terug” antwoord ik.
Eenmaal thuis zoek ik de andere sleutel. Ik besluit die te proberen en ja hoor, deze doet het gewoon. Ineens bedenk ik dat deze sleutel misschien nu ook de code gereset heeft en de andere sleutel ook weer werkt. Ik pak de “reservesleutel” en probeer deze. De auto floept vrolijk open en dicht. Probleem opgelost en weer een middag naar de maan. Nog steeds geen cadeautje voor het kinderfeestje of fotopapier dat ik dringend voor mijn werk nodig heb. De to-do-list wordt twee dagen doorgeschoven, dan heb ik weer gelegenheid om boodschappen te doen. Hoe zou het toch komen dat ik vaak het gevoel heb dat de tijd door mijn handen weg glipt?
Sandra is de moeder van Charlotte (7), Julia (5) en Anne-Lieke (2) en eigenaresse van de Hippe Mama Club.