Het zal niemand zijn ontgaan, de wedstrijd Ajax-AZ in januari in de Arena gespeeld in het bijzijn van 20.000 kinderen. En daar was mijn Tijn ook bij. Via zijn voetbalclub kon hij mee met zijn team. Er mocht maximaal 1 begeleider op 6 kinderen mee. Is dat teveel, te weinig? Ik weet het niet.
Tijn vond het natuurlijk super leuk en een beetje spannend. Ik vond het een beetje leuk voor hem en verder vooral erg spannend. Mijn kind in dat hele grote stadion met duizenden anderen?
De nacht vooraf sliep ik slecht. Van alles spookte door mijn hoofd. Wat als er brand uitbreekt, Tijn zijn groepje kwijtraakt en nooit meer wordt teruggevonden? Wat voor soort mensen wordt getriggerd door een bijeenkomst van 20.000 kinderen? Zijn die begeleiders niet stiekem gewoon agressieve supporters?
Zijn armpjes heb ik volgeschreven met mobiele nummers van alle begeleiders die mogelijk gebeld konden worden als hij per ongeluk toch afdwaalde van zijn kudde. Ik heb hem toegesproken over alles wat wel en niet mag en waar hij vooral voor moest oppassen. Ik stopte nog een briefje met mijn telefoonnummer in zijn broekzak, tenslotte moet een ontvoerder wel weten waar hij het losgeld kan eisen.
Tijdens dit hele gebeuren rolde Tijn veelvuldig met zijn ogen. Het was duidelijk dat mijn woorden het ene oor in gingen en het andere weer uit. Begrijpelijk en hoe herkenbaar ook.
En toen was het zover. Ik heb de hele wedstrijd handenwringend live op Internet gevolgd. Ajax verloor, maar dat maakte mij niets uit. Ik keek alleen uit naar berichten over de toestand in het stadion zelf. Het leek allemaal goed te gaan.
Om 5 uur werd Tijn thuisgebracht. Het stadion was niet uitgebrand noch was hij ontvoerd of neergestoken door een 6-jarige hooligan. Toch onderzocht ik hem uitgebreid op sporen van geweld. Weer dat rollen met zijn ogen.
Ik knuffelde hem uitgebreid en verzuchtte dat ik zo blij was dat hij weer thuis was. Ik zag een flits van berekening in zijn ogen. “Mag ik op de Wii? Mag ik tv kijken? Mag ik een toetje?” Hij probeerde ze voor de zekerheid allemaal. Alles was weer bij het oude.
De dag daarop stond ik op met de geruststellende gedachte dat Tijn die dag alleen maar een kinderpartijtje had. Om 12 uur heb ik hem weggebracht. Ik informeerde nog even belangstellend naar wat ze gingen doen. Ze gingen naar een ‘hele gave speelboerderij in Amerongen’. “Leuk, gezellig,” knikte ik. Een van de aanwezige moeders pikte al snel mijn totale gebrek aan topografische kennis op. “Dat ligt bij Veenendaal,” lichtte ze hulpvaardig toe. BIJ VEENENDAAL? Dat is hier anderhalf uur vandaan? Ik deed mijn mond open maar voordat ik iets kon zeggen gaf ze me nog een advies. “Laat het los Miranda.”
En dat is wat ik probeer. Loslaten. Al jaren. Kan je dat leren? Als iemand tips heeft…. Wat is er mis met zaklopen in je eigen achtertuin?
Het antwoord ken ik al. ”Zóóóó níet cool, mama!”
Miranda is de moeder van Anne (8) en Tijn (7)