Van de week had Max een speelafspraak met een vriendje. Z’n béste vriend, in Max zijn eigen bewoording. De afspraak stond voor twee weken geleden al gepland maar door allerlei ongeplande en te drukke bezigheden van beide moeders hebben we het even uit moeten stellen.
Als het vriendje er uiteindelijk is, en nadat zijn moeder vriendelijk doch dringend werd verzocht te vertrekken, wil het vriendje met Max zijn piratenschip spelen. Max wil plots zijn astronautenpak aan, die van carnaval.
Als het ingewikkelde pak eindelijk aan is, wil het vriendje buiten basketballen. Max wil liever in de zandbak spelen. Het pak gaat weer uit en het vriendje legt zich bij de keus van de zandbak neer. Als ze eenmaal in de zandbak zitten ontstaat er een strijd over de “voegmetsel” van Max, een speeltje om zandbakstenen mee te maken. Max legt geduldig aan het vriendje uit dat hij deze al had voordat hij z’n vriend was dus dat hij het alleenrecht heeft op het gebruik hiervan. Het vriendje pikt dit niet dus de eerste dreiging dat er nooit meer met elkaar gespeeld gaat worden is een feit.
Ik bied ze ondertussen een koekje aan en wat te drinken. Het vriendje trekt een vies gezicht en keurt zowel het koekje als het drinken af en kiest zelf wel even uit wat hem een beter alternatief lijkt. Max vindt zijn drinken ook opeens niet meer lekker, vindt het koekje ook smerig en wil ook liever wat anders. De jongens zijn weer naar binnen gelopen, de halve inhoud van de zandbak ligt nu verdeeld door mijn keuken en woonkamer.
Dan willen de vrienden een DVD kijken die Max al maanden niet heeft gekeken en waarvan ik ook niet weet waar deze eigenlijk ligt. Als ik hem uiteindelijk na een grondige speurtocht – onder het stof – heb gevonden, geven de vrienden aan weer buiten te willen spelen en blijkt mijn intensieve zoektocht voor niets te zijn geweest. Eenmaal buiten begint het al iets donker te worden en wijs ik Max er op dat hij slechts zijn sokken draagt en geen schoenen. Dit lokt een race door de tuin uit, ongeschoeid. Ik doe de buitenlampen aan en de jongens gaan naar binnen omdat ze graag met de duploblokken willen spelen. Als ze de duplo willen pakken komen ze onderweg een brandblusser tegen. Er schijnt – zogenaamd – brand bij mij in de keuken te zijn en er moet geblust worden. Na een paar minuutjes is “het vuur” gelukkig gedoofd.
Ze gaan op de bank zitten met ieder een bakje goedgekeurde smarties. De DVD willen ze nog steeds niet kijken, nee, liever gewoon een filmpje van Brandweerman Sam. Net als ik de televisie weer aan wil zetten, gaat de bel. Ik doe de deur open en laat de moeder van het vriendje binnen. Ze vraagt mij of het goed is gegaan. Zeker, ik voel me alleen een beetje uitgeblust …
Laura is de moeder van Max (5)