Ik las vanmiddag een artikel, waarvan ik na het lezen van het opschrift al wist dat hier mijn blog van vandaag over zou gaan. Want wat blijkt? Ik citeer: “Eén op de drie moeders kookt elke avond drie gerechten”. Wát? Mijn haren rechtovereind, de wangen donkerrood gekleurd van ontzetting en stoom uit mijn neusgaten.
Na van de eerste schrik te zijn bekomen en toch behoorlijk nieuwsgierig naar de uitleg, ben ik het artikel eens goed gaan lezen. Er zijn dus blijkbaar moeders die, om aan de wensen van hun gezin tegemoet te komen, elke avond meerdere maaltijden koken. Écht waar. Zo blijkt uit onderzoek. Naast de wens van de kinderen, schijnt ook de man des huizes een behoorlijke vinger in de pap te hebben voor wat betreft de keuze van de uiteindelijke maaltijd.
Samengevat komt het hier op neer: in een doorsnee gezin met twee kinderen, een vader en een moeder, komt het voor dat niet iedereen hetzelfde lekker vindt. Oké, daar kan ik in komen. Moeder kookt voor ieder kind apart een maaltijd (ene kindje wil bijvoorbeeld macaroni, de andere wil graag pannenkoeken) en ook voor vader wordt apart een maaltijd gekookt, ik zeg: stamppot. Wat moeder zélf zou willen eten komt eigenlijk niet aan de orde in dit artikel, maar zij zal hoogstwaarschijnlijk genoegen nemen met een keus uit één van deze drie maaltijden.
Zie je het voor je? Ik dus niet. Kom op zeg, uiteraard bemerk ik ook wel eens een bepaald soort weerstand tegen mijn keuze van de maaltijd. Man zegt dan niets, eet slechts twee happen en laat de rest liggen onder het mom dat hij “gewoon niet zo’n honger heeft vandaag”. Max geeft overduidelijk en luidkeels aan hoe smerig hij hetgeen vindt wat hij op zijn bord aantreft. Uiteindelijk is de gehele maaltijd binnen tien minuten afgerond, is er slechts één bord helemaal leeg (die van mij, absoluut, al is het alleen maar om het principe), één nog geheel gevuld en één waarvan een muizenhapje is genomen. Teleurgesteld en ontstemd tegelijk dreig ik dat ik het bijltje er bij neer zal gooien en dat ze maar met z’n tweeën boodschappen moeten gaan doen en maar gewoon zelf moeten gaan koken. Dat zal ze leren! Natuurlijk komt hier in de praktijk niets van terecht, en bereid ik de volgende dag met dezelfde liefde de maaltijd en gooi ik bij tijden jammerlijk genoeg weer dezelfde hoeveelheden voedsel in de afvalbak. Maar om dan maar voor elk wat ánders te gaan koken? Nee, ik blijf, misschien tevergeefs, de hoop houden dat het ooit goed komt, en dat mij verwachtingsvol wordt gevraagd of er nog meer in de pan zit.
Het hele artikel lees ik echt met een open mond van verbazing. Onder het stuk staan een aantal reacties. Wat mij direct opvalt is dat de strekking van alle reacties gelijkluidend is: “Eten wat de pot schaft!” En zo is ‘t.
Laura is de moeder van Max (5)