blikje telefoon

Geloof me

Linda Gezin

Ik hoef echt geen medelijden. Zelfs geen herkenning, al scheelt dat natuurlijk wel de helft. Ik wil zeker geen adviezen, en ook geen onuitgesproken afkeuring.
De meeste mensen doen één of meer van voorgenoemde responsen. Ze willen íets teruggeven. Waarom weet ik niet. Maar ik hoef het niet te hebben. Eigenlijk wil ik gewoon een oor om in te tetteren. Niet meer en niet minder. Nouja, misschien een beetje begrip. Maar boven alles wil ik gewoon dat men mij gelooft op mijn woord. Dat ik het niet verzin, overtrek of te gevoelig beleef. Het ís gewoon zo!

Dat geldt voor veel dingen. Maar zeker ook over ons gezinsleven.

Zonder al te uitgebreid vergelijkend warenonderzoek, kan ik heel voorzichtig stellen dat er gezinnen zijn waarbij de kinderen iets rustiger en iets minder fysiek elkaar bejegenen, en meer open staan voor de zeldzame momenten in hun leven dat zij correctie nodig hebben.

Zo zijn daar gezinnen met meisjes. Ja zelfs één meisje in het huis, maakt heel het huis weer pluis. En dan wals ik niet heen over al de verschrikkingen die het vrouwelijks geslacht meebrengt in een gezin. Elk pluis huis heeft haar kruis. Maar menig meisjesmoeder staat verbaasd bij het zien van de kluwen armen en benen die zich regelmatig onder luid geschreeuw door onze kamer en tuin verplaatst. En het immer volgende boos en gepijnigd geloei is voor geen van de deelnemers een reden in de toekomst andere spelvormen uit te proberen.

Verder zijn er ongetwijfeld ook gezinnen waarbij de mannen des huizes al op vrij jonge leeftijd damesachtige activiteiten hebben ontplooid. Hetzij door teveel hormoongolven in mama’s buik, hetzij een overdaad aan zusjes, hetzij door een van papa en mama georven zeldzaam karakter dat rust en kalmte als hoofdonderdeel heeft.

Wij zijn niet zielig. Wij slaan ons er wel door, net als onze zonen. Maar zij staan gewoon niet in de top 100 van meest rustige, goed luisterende kinderen. Daarbij zal ongetwijfeld meespelen dat wijzelve geen hoofdprijs winnen in de ‘meest gekwalificeerde, gebalanceerde, vertroetelende ouderpaar aller tijden’- contest. Al durf ik wel te stellen dat dat slechts een klein aandeel heeft in de huidige gang van zaken.

Maar nogmaals, veeg de tranen maar uit de ogen, en stop maar met het typen van behandelplannen en videotrainingen. Het is niet nodig. Verheug jezelf in je voorbeeldige nakroost en geweldige opvoedmethode. Wij doen dat met jou. Soms met een vleugje jaloezie, dat wel.

Maar ook wij weten dat het een fase is, dat het erbij hoort, dat we zelf ook moe zijn, dat het jongens zijn, dat ze grenzen nodig hebben, dat, dat, dat… En ook wij zijn trots en blij en dankbaar en helemaal verliefd op ons geweldige kinderen. Alleen hebben we niet altijd even veel energie over om dat nog uit onze strot te krijgen. Als we al een stem over hebben…

Je hoeft er niks mee. Niet reageren. Alleen maar aanhoren. En geloven. Ook de andere verhalen. En ook die van anderen. Gewoon luisteren. Dat helpt. Geloof me.

Linda is de moeder van Max (5), Luuk (4) en Kyan (2)