“Mam? Wanneer ga ik eigenlijk dood?” Een onverwachte vraag op een onverwacht moment waardoor bij mij het antwoord niet zo één, twee te binnen schiet. Ik antwoord een beetje ontwijkend dat dit nog héél lang duurt. De aanleiding van Max zijn vraag weet ik wel. Laatst was ik namelijk een beetje te laat bij school om Max op te halen. Ik vertel hem dat ik in de file stond, veroorzaakt door een passerende rouwstoet richting de nabij school gelegen begraafplaats. Of hij die begraafplaats dan eens mocht zien? Natuurlijk, we rijden er dagelijks langs dus ik zal hem, als we de begraafplaats passeren, erop attenderen. En vanaf dat moment gaan we nu dagelijks, op verzoek van Max, langs de begraafplaats, want: “dat vindt hij zo leuk” …
Laatst nog vroeg Max aan een begeleidster op school hoe oud ze eigenlijk was (zal hem gelijk eens bijbrengen dat het niet netjes is om dames naar hun leeftijd te vragen). Haar antwoord dat ze al zevenenveertig is doet hem de wenkbrauwen fronsen. “Oooh, “ deelt hij haar geschokt mee, “dan ben je dus al bijna dood!” Het hele gegeven “dood” intrigeert hem blijkbaar enorm.
Toen een tijdje geleden één van onze honden onverwacht geopereerd moest worden, heb ik geprobeerd om Max voorzichtig voor te bereiden op het feit dat Sammy de operatie wellicht niet zou overleven en dus dood zou gaan. Nou, daar had hij verder geen problemen mee, want dan wilde hij wel een vis als huisdier! Nu is het helaas zover, en hebben wij haar in moeten laten slapen. Ik leg uit dat hondjes via de regenboogbrug op de regenboogberg komen en dat daar allemaal bloemen staan, het er altijd lekker warm is en dat er heel veel hondenvriendjes voor haar zijn. Ook vertel ik dat daar alleen maar haar lievelingseten en drinken staat. Dát lijkt Max ook wel wat. “Ja, want als ik dan ooit op die regenboogberg ben, dan ga ik de hele dag frikandellen eten! Maar ik wil nú nog niet dood hoor!” Nou, gelukkig maar.
Ik vraag Max hoe ik zijn verdriet wat kan verzachten, want Sammy was echt zijn lievelingshond. Hij stelt zelf voor om een foto van Sam in zijn slaapkamer op te hangen zodat hij elke dag naar haar kan kijken. Ook wil hij eigenlijk wel een nieuw hondje die exact op Sam lijkt. Een soort kloon. Ik leg uit dat elke hond uniek is, en dat dit niet zal gaan lukken. Hij voorziet geen problemen want dan nemen we gewoon een foto van Sam mee naar een fokker en zeggen: “Dit moet ‘m worden!” Wel stelt Max voor om het nieuwe hondje dan een andere naam te geven.
En dan komt er plots, uit het niets nog zo een verrassende en onverwachte gedachte bij Max opborrelen. “Ik weet wel wie er nooit dood gaat!” zegt hij, bijna raadselachtig. “De politie! Want als die dood gaan, nou, dan hebben we écht een probleem hè mama?”
Laura is de moeder van Max (5)