Vandaag las ik een artikel in met de kop erboven: “Hier komt de attractie”!
Zo herkenbaar, na een bezoek aan de supermarkt was ik zo verbaasd dat mensen allemaal een mening klaar hadden over mij. Wildvreemde kwamen naar me toe om me te vertellen dat ik wel aardig aan het uitdijen was.” Hoe lang moet je nog?” of “Hoe ver ben je? “.
Als ik dan antwoordde met 25 weken en daarna de schokkende gezichten bekeek. Alsof ik nog een week te leven had. De meelijdende blikken van mensen bezorgde mij een onzeker gevoel.
Ben ik echt zo dik dan? De eerste zwangerschap was ik inderdaad heel wat kilo’s aangekomen, maar ik had niet verwacht dat ik te pas en te onpas de mening van iedereen kreeg.
Het artikel beschreef ook hoe mensen zomaar onaangekondigd aan je buik gaan zitten en collega’s die constant grapjes maken in de trant van: “Hee hou je buik eens in”,
Het is inderdaad allemaal waar en de meeste van jullie kun dit denk ik wel beamen.
Laatst vroeg een meisje wat ik niet ken, wat ik wist wat het ging worden. “Een meisje”, antwoordde ik. Daarna vroeg ze bloedserieus: “Welke naam krijgt ze?”. Ik viel om van verbazing.
Dat je echt denk dat ik tegen een wildvreemde ga vertellen hoe ik mijn kind ga noemen?!
In het artikel werd ook aangekaart dat de dame in kwestie allerlei lugubere bevallingsverhalen om de oren kreeg geslingerd. Dat is toch not done! Zeker als de dame nog nooit een bevalling heeft meegemaakt. Ik dacht dat dit een ongeschreven regel was onder moeders..
Eigenlijk gaat het verhaal na de bevalling nog even door. Dan sta je in de rij bij de supermarkt en abrupt wordt de kap van de kinderwagen omhoog getrokken om te kijken naar het lieftallige wezentje in je wagen. Het is allemaal goed bedoeld hoor en ik ben niet één van de moeilijkste, maar niet iedereen is hier van gediend. Een beetje respect voor de zwangere dame en de prille mama in de supermarkt is wel op z’n plaats, dacht ik zo.
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (2), zwanger van de tweede en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.