Ik sta stil bij een stoplicht als ik even verderop een auto vreemd geparkeerd in de berm zie staan. Een vrouw staat ernaast en belt. Een huilend kindje op de achterbank, op het randje van hysterie. De vrouw heeft blijkbaar pech met haar auto en niemand neemt de moeite om te stoppen en te vragen wat er aan de hand is of een helpende hand te bieden. Hier erger ik mij dus mateloos aan. Waarom laten we anderen zo aan hun lot over? En helaas spreek ik uit ervaring.
Het is al een aantal jaren geleden. Ik rij met de auto naar mijn werk, in de spits en het is erg druk. Ik sta te wachten voor het rode stoplicht als deze plots op groen springt. Ik wil optrekken maar de motor van mijn auto slaat af. Ik sta vooraan in de rij en bedenk mij direct dat dit erg vervelend moet zijn voor de behoorlijke rij wachtende auto’s achter mij. Ik probeer de auto opnieuw te starten maar dit lukt niet. Ik hoor een toeter. Ik doe nog een poging de auto te starten, maar helaas. Ik registreer een tweede toeterdrukker, nu in koor. Ik bekijk koortsachtig de brandstofmeter en constateer dat de brandstof op is. Deze auto rijdt op gas, en gelukkig heb ik nog een reserve in de vorm van benzine. Ik schakel over op benzine, de derde toeterende toeter negerend. Als ik de sleutel omdraai voor de volgende poging, zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een onvoorstelbare rij auto’s die zich achter mijn auto verzameld hebben. Een verkeersinfarct is een feit. Ook bij de poging op benzine lukt het mij niet de auto aan de praat te krijgen. Het onmogelijke blijkt mogelijk, zowel het gas als de benzine zijn op. Daar sta ik dan, machteloos, midden in de spits, vooraan bij het stoplicht op een van de meest belangrijke kruispunten van de stad. Het aantal toeters die ik ondertussen hoor zouden het niet gek doen in een voetbalstadion.
Ik stap maar uit mijn auto en probeer de auto achter mij te waarschuwen door mijn handen wanhopig in de lucht te gooien en daarmee mijn problematische situatie kracht bij te zetten. De jongen achter het stuur gebaart mij door te rijden. Echt, geloof me, de wil was aanwezig maar de techniek liet mij in de steek. Kordaat stap ik op de jongeman af met de vriendelijke vraag of hij wellicht bereid zou zijn mij te helpen om mijn auto van de weghelft af te drukken zodat in elk geval het overige verkeer wel op tijd op het werk kan komen. Zuchtend en zelfs nog even in tweestrijd besluit de jongen – met behoorlijke tegenzin – dan toch eindelijk uit te stappen en mij te gaan helpen. Met een vermoeid gebaar en immer zuchtend drukt hij mijn auto uiteindelijk aan de kant.
Dus ik weet zo ongeveer wat deze radeloze mama moet doorstaan. En iedereen rijdt gewoon dóór. Echt waar, de hulpvaardigheid van tegenwoordig: hopeloos!
Laura is de moeder van Max (5)