Er is weer kermis in de stad. Elk jaar, zo aan het begin van de herfst, is er bij ons in de stad een grote kermis. Max kijkt hier echt naar uit. De muziek, de gezelligheid, de suikerspinnen, oliebollen en uiteraard de attracties hebben een grote aantrekkingskracht op hem. Van mij hoeft het niet zo, ik vind het altijd een hoop gedoe en best een aanslag op de portemonnee.
Al in de zomer gaf Max te kennen dat hij, wanneer er weer kermis in de stad zou zijn, hij dit keer zeker in het spookhuis een kijkje wilde nemen. Nu ken ik deze grootspraak van hem ondertussen wel een beetje en ik beloofde dat dit uiteraard geen probleem zou zijn. Ik had een sterk voorgevoel dat hij uiteindelijk geen stap in dat spookhuis durfde te zetten.
Eenmaal op de kermis aangekomen is de eerste attractie waar we langskomen het spookhuis. Ik zie de blik in Max zijn ogen veranderen en hoor hem zeggen dat we eerst eens gaan kijken wat er allemaal nog meer te doen is. We lopen langs het blikgooien, de grijparmen, eendjes vangen en noem maar op. Max doet het allemaal met veel plezier en vol inspanning. Ondertussen informeer ik tussen neus en lippen door of hij al klaar is voor het spookhuis. Iets te snel antwoordt Max dat hij nog láng niet alles heeft gezien.
Dus lopen we vrolijk verder en komen langs een attractie met een treintje. Het is voor kinderen, maar het ziet er in mijn ogen behoorlijk indrukwekkend uit. Voor kinderen jonger dan zes jaar is dan ook een begeleider verplicht. En Max wil er in. En mama moet dus mee. Nu behoort alles wat harder gaat dan een schildpad in galop – en wat ik niet zelf kan en mag besturen – niet echt tot mijn liefhebberijen dus ik probeer nog (geheel overbodig) om Max op andere gedachten te brengen maar er zit voor mij niets anders op dan plaats te nemen tussen de kleuters en de rit maar op me af te laten komen. Met mijn ogen dicht en overdreven (hysterisch?) hard lachend om mijn benauwde gevoel te onderdrukken zit ik de gehele rit uit. Na afloop dank ik alle denkbare opperwezens.
En dan eindelijk op naar het spookhuis, dacht ik. Ik stel voor om via de oliebollenkraam richting spookhuis te lopen. Ik zie Max aarzelen en een beetje sip kijken. Ik wil hem niet te veel pushen, maar wil toch weten wat er precies aan de hand is. Hij kijkt hier tenslotte al een tijdje naar uit? Dus ik vraag hem wat er aan scheelt. Met een trillend lipje en een radeloze blik in zijn ogen vertelt hij mij dat hij eigenlijk helemaal niet in het spookhuis wil. “Maar als het de volgende keer kermis is, dan wil ik echt, écht in het spookhuis! OK?” Ik besluit terstond om nog een keer in dat treintje te gaan. Helemaal alleen. En dan ga ik heel, héél hard gillen.
Laura is de moeder van Max (5)