Het eerste echte kinderfeestje dat wij organiseerde was echt een ramp! Niet voor de kinderen, wel voor ons. We hadden ons grondig voorbereid en hadden een heel plan klaar liggen. We zouden beginnen met taart. Eenmaal aan tafel met de kinderen, waren er al drie kinderen die riepen dat ze geen taart lusten… Welk kind lust er nou geen taart? Oké het begint niet met de P, maar past toch best in het rijtje van patat, pizza en pannenkoeken? Snel trok ik wat koekjes uit de kast voor de taartweigeraars. De kinderen namen allemaal twee happen en waren klaar met de taart en koekjes. Op internet hadden we een leuk idee gevonden als alternatief voor het cadeautjes geven, lang leve het internet! De jarige gaat naar de gang en de gasten verstoppen de cadeautjes. De jarige gaat de cadeautjes zoeken en de kinderen mogen alleen hints geven van koud en warm. De praktijk werd anders, de kinderen waren nogal eensgezind en alle cadeautjes werden op twee voor de hand liggende plaatsen in een hoek gegooid. Charlotte had de cadeautjes dus in no time gevonden en scheurde als een razende overal het papier van af. Wat op papier drie kwartier had moeten duren, de taart en cadeautjes, was in 10 minuten klaar. Slik!
Op naar de achtertuin waar we een parcours van spelletjes uit hadden gezet. We hadden een wedstrijd bedacht, de jongens tegen de meiden oftewel de prinsen tegen de prinsessen. Het eerste spel was ballonnen om de enkels en die bij elkaar kapot trappen. De laatste met een hele ballon zou gewonnen hebben. De kinderen gilden het uit, niet van plezier maar van schrik en verdriet. Het was eng en super verdrietig als je ballon kapot ging. We stopten met het spel en gingen op naar het volgende spel. Een soort stoelendans, maar dan met een beer die doorgegeven moest worden. Weer drama, het kindje met de beer in de handen als de muziek stopte barstte in tranen uit. Zo ging het nog een paar spelletjes door en toen bijna elk kind wel een keer gehuild had, waren we er klaar mee. We gooiden de competitie overboord en vroegen de kinderen wat ze zouden willen doen. We lieten ze zelf spelletjes bedenken en het werd reuze gezellig. We haalden nog wat leuke muziek erbij en maakte een kinderdisco, nog een succesnummer. Aan het eind van de middag zaten we met zijn allen in het gras en kon ik het toch niet laten om te vragen of ze een leuk feestje hadden gehad. Er werd hard JAAAA in koor geroepen. Om beurten mochten de kinderen vertellen wat ze het leukste op het feestje hadden gevonden. Het was alles wat vooraf niet op papier stond ;-). Wat waren we opgelucht dat iedereen blij en gelukkig naar huis vertrok. Wij waren gesloopt en wisten direct, dit nooit weer! Voor dit jaar heb ik een feestje buitenshuis besproken en geven we de verantwoording om te entertainen aan een ander.
Hilarisch genoeg geef ik nu regelmatig zelf workshops op kinderfeestjes. Het verschil is dat die workshop maar anderhalf uur duurt en de kinderen die tijd druk bezig zijn. Het is voor mij altijd hard werken, maar wel ontzettend leuk. Als de kinderen hun sieraad of zeepketting af hebben, zit het er voor mij op en stuiteren de kinderen door de kamer omdat ze anderhalf uur keurig aan tafel hebben gezeten. Ik heb altijd een medelijden met de gastvrouw als ik de deur achter mij dicht trek. Gelukkig hoor ik achteraf altijd dat de kinderen een superfeestje gehad hebben. Zolang Charlotte net zoveel vriendjes als vriendinnetjes uitnodigt, zit een workshop sieraden maken er niet in. Op den duur komt het vast voor dat Charlotte ook alleen meisjes uitnodigt voor haar feestje en we ook gezellig kunnen knutselen aan tafel. Maar tot die tijd gaan we lekker de deur uit voor de kinderfeestjes!