‘Wat een schatje! Hoe lang hebt u er al?’ vroegen wildvreemden op straat weleens aan moeder toen ik klein was.
‘Negen maanden voor de geboorte,’ antwoordde ze dan op scherpe toon alvorens ze mijn hand steviger vastpakte en weer doorliep.
Mijn donkere vader en blanke moeder hebben mij een getinte huidskleur en bruine ogen geschonken. Ondanks dat mijn huid veel lichter is dan die van mijn vader, twijfelden mensen geen moment of ik zijn biologische dochter was. Maar als mijn moeder en ik samen door de stad liepen, kreeg zij dikwijls dergelijke vragen naar haar hoofd geslingerd.
Dit waren weliswaar de jaren tachtig, maar zelfs anno 2012 staren mensen zich kennelijk nog steeds blind op kleur.
Mijn zoon is namelijk ook uit een gemengde relatie ontstaan. Mijn vriend heeft een blanke huid, blond, steil haar en blauwe ogen. Onze zoon heeft een lichte bijna blanke huid, blonde krullen en lichtbruine ogen. Kortom, hij is een echte mengelmoes van mijn vriend en mij.
Toch wordt ‘mijn aandeel’ vaak niet onderkend. De afgelopen zestien maanden heb ik al een hoop zogenaamd grappige opmerkingen om mijn oren gekregen:
‘Hij lijkt zeker op zijn vader, haha!’
‘Is hij wel van jou?’
‘Vragen mensen zich niet af of hij wel jouw kind is?’
En dat terwijl hij mijn bloedeigen zoon is die ik achtendertig weken en drie dagen heb gedragen, met wie ik een twintig uren durende bevalling heb doorgemaakt en wie ik een jaar lang borstvoeding heb gegeven.
Het enige waar die mensen naar kijken, is kleur. Tja, wie niet zien wil, moet dan maar lezen:
Denk niet wit
Denk niet zwart
Denk niet zwart wit
Frank Boeijen, uit Zwart Wit (Kontakt, 1984)
Bella is de moeder van Andi (1)