Mijn dochter is gezegend met een enorme bos blond haar. Al kwam ze ter wereld met een leuk, zwart kapsel, wat zeker acht maanden ook echt zwart bleef, haar genen kregen de overhand en langzaam verdwenen de zwarte pieken. Het leek net alsof het geverfd was, want de zwarte haren groeiden langzaam uit. Ik kreeg er veel complimenten over in die tijd, ook omdat ze vanaf het begin al zoveel haar had. Toen het eenmaal blond was, werd het ook steeds langer en ontstonden er verschillende kleurschakeringen blond in, alsof ze er highlights in had laten verwerken, wat sommige mensen ook echt dachten. Ook weer complimenten alom. Die mag je als moeder in ontvangst nemen, al heb je er niet eens echt wat voor gedaan.
Helaas zit er een groot nadeel aan die bos haar. Mensen denken vaak dat een bos haar heel dik haar is, maar Marisha heeft vooral heel veel en heel dun haar. En de ervaren moeders onder ons weten dat wel wat er gebeurt: juist ja, klitten! Alles doe ik eraan, geloof me. Ik heb me allerlei middeltjes aan laten smeren en een echte borstel met varkenshaar om de klitten er goed uit te krijgen. Maar als Marisha’s haar eenmaal over de schouders groeit, is het niet te vermijden: de kapper moet er aan te pas komen.
Helaas zijn kappers een stuk minder complimenteus. Andere klanten nog wel, maar zodra de kapster er aan komt, volgen we eigenlijk steeds ongeveer dit scenario. Denk de verwijtende blikken mijn kant op er even bij: ”Ze heeft wel heel veel klitten. Deze zijn zeker een paar dagen oud. Gebruikt u wel crèmespoeling? Nou, dit is bijna niet te doen.” Dit wordt vervolgens een paar keer herhaald. En dit bij meerdere kapsalons….Nee lieve dames,(en ook heer!) daarom neem ik haar juist mee naar de kapper, omdat ik me er ook geen raad meer mee weet en als je een beetje ervaring hebt met kleutermeisjes, moet je toch weten dat die niet elke dag met de haarborstel naar je toe rennen om te vragen of je alsjeblieft hun klitten er uit wilt kammen. Integendeel, ik mag er net even doorheen (of laat ik het overheen noemen) met de borstel en klaar. Dat zeg ik natuurlijk allemaal niet, maar ik voel me toch aangesproken alsof ik faal in mijn moederschap. Alsof ik een moeder ben, die het niet voor elkaar krijgt haar dochter’s haar eens goed door te kammen, want zo is het natuurlijk wel. En die haar er maar een beetje verslonsd bij laat lopen, want een hele bos klitten, dat is niet chique.
Maar ik troost me met de gedachte dat kapsters altijd heel kritisch over haar zijn, ze zijn tenslotte experts en knippen is een vak. Met die gedachten kan ik het voor mezelf nog een beetje goed praten.
Maar als Marisha bij ons laatste kapperbezoek ook nog eens huilend opstaat en schreeuwt dat ze niet meer geknipt wil worden, omdat de kapster haar steeds pijn doet, weet ik echt zeker dat ik roddelmateriaal ben, zodra ik de deur achter ons dichttrek. Nou ja, dan is dat maar zo. Ik ga maar weer eens op zoek naar een nieuwe kapper.
Helen is opvoedadviseur en de moeder van Marisha (5 jaar) en Mateo (1 jaar)