Op onze vakantie in Italië, zitten we met z’n vieren in één van de mooie Italiaanse straatjes met veel winkeltjes, restaurantjes en ijssalons te genieten van een heerlijke Italiaanse ijs. In de verte zien we een klein donker jongetje aankomen lopen. Het kereltje huilt. Hij roept om zijn moeder en houdt zijn handjes voor zijn gezichtje. Dikke tranen rollen over zijn donkere wangetjes. Een Nederlandse vrouw ontfermt zich over het verdrietige ventje. Ze spreekt hem aan in het Nederlands, maar ze krijgt geen reactie. Hij verstaat haar niet zo blijkt. Een toegesnelde Italiaanse dame vraagt in haar taal of hij Italiaans spreekt. Ook daar geeft het ontredderde manneke geen antwoord op. De Nederlandse dame gaat vervolgens over in het Duits. Deze taal lijkt hij wel te verstaan. Het jongetje blijft ondertussen maar herhaaldelijk om zijn moeder roepen. De vrouw besluit om met het jongetje aan haar hand, zijn moeder te gaan zoeken. Maar het hoeft al niet meer, want daar, uit het niets, komt een kleine donkere vrouw aangerend, met nog een klein kindje op haar armen. Ze snelt recht op het kereltje af en het tweetal vliegt elkaar in de armen. Zoonlief is weer herenigd met zijn moeder. Gelukkig. We kijken elkaar aan en zuchten.
Als je zoiets ziet gebeuren krijg je een brok in je keel en ga je direct terug denken aan je eigen ervaringen op het gebied van vermiste kinderen. We kunnen ons beide niet herinneren dat we Bart, onze oudste zoon, ooit kwijt zijn geweest. Koen, de jongste van het stel, wel. Het was in een bungalowpark in Drenthe. Koen speelde in het speeltuintje voor ons huisje. Ik ging even, echt heel even, naar het toilet. Het moment dat ik weer terug in het speeltuintje kwam vergeet ik van mijn leven niet meer. Het was net als in de film. Ik zag een schommel op en neer zwaaien…. Zonder Koen! Een gevoel van paniek maakte zich meester van mij. Om een lang verhaal kort te maken, Koen hebben we in vrij korte tijd weer terug gevonden. Hij was het huisje van onze buren in gelopen, wat sprekend leek op ons huisje. Dat huisje stond leeg en Koen was volledig in paniek, omdat hij dacht dat wij waren vertrokken zonder hem. Wat was ik blij dat ik hem, al huilend, weer in mijn armen kon sluiten. En wat kan ik me daarom voorstellen hoe blij de moeder van het jongetje in Italië was…..
Wanda is de moeder van 2 jongens (7 en 9 jaar)