Met een kokosnoot in de hand waar het parapluutje uitsteekt , lig ik te genieten van de rust en stilte om mij heen.
De zon schijnt op mijn voorhoofd , en de wind ruist rustig door de zee.
Heerlijk eens tijd voor dat boek denk ik, waar ik al jaren niet aan toe kom. Maar ik mis nog iets .
Hendrik roep ik , en daar komt een man in een deftig pak aan. Wat kan ik voor u doen mevrouw? Vraagt hij.
Ik vraag of hij nog zo’n heerlijke cocktail voor mij kan halen, en een grote dame blanche.
Verzonken in het verhaal wat ik al zo lang wil lezen, breng ik de eerste schep ijs naar mijn mond.
Net als ik een hap wil nemen , hoor ik een ruis op de achtergrond. Ranja hoor ik in de verte.
Is het nou de wind ?
Ik wil ranja hoor ik nog een keer. Het geluid wordt steeds harder , en ineens staat er een kleine dwerg voor me te schreeuwen. Hij gaat hevig te keer en begint te stampvoeten , en gaat driftig te keer.
Een dwerg die bestaat toch niet?
Maar dan vaagt alles weg, de zee, de palmbomen, de butler , het ijs, de rust.
Mijn ogen willen maar moeilijk open maar ze worden opengetrokken door het geschreeuw dat boven mij komt.
Mijn ogen wenken naar de klok, en de klok geeft half 3 aan nee he denk ik . Ik wil mijn ogen weer sluiten, maar het lijkt wel alsof het geschreeuw van mijn kleine meid ze op steeltjes zet.
Nog volledig in trans probeer ik weer terug te komen in real life , en strek me uit en sta op.
Maar das niet makkelijk als je zo ver weg op een onbewoond eiland zat.
Ik ga naar boven, vraag rustig aan mijn kleine meisje wat er is . Ze zegt dat ze bang is, dus troosten is het enige wat helpt. Na een knuffel en een aai ga ik weer naar mijn bed.
Heerlijk weer die rust denk ik. Mijn hoofd zakt al ver weg, maar net als ik de kokosnoten weer zie verschijnen, hoor ik weer die ruis. Ranja , ranja.
Weer naar boven aai over de bol en neerleggen. Je moet ze niet te veel aandacht geven is mij geadviseerd. Zo gezegd zo gedaan en volgen het advies weer keurig op. Maar slapen daar heeft ons meisje geen zin meer in, en de reis naar het onbewoond eiland is geannuleerd.
Ineens schijnt het ochtendlicht in mijn gezicht, en hoor ik de baby huilen.
Ik neem hem mee naar beneden om de fles te geven.
Dan staat er ineens een klein poezelig meisje naast je met een beer onder de arm.
Mama zegt ze mag ik bij jou knuffelen. De warmte straalt door mij heen, en doet de afgebroken reis naar het onbewoond eiland alweer vergeten.
Miriam is de moeder van een pittige peuter en een baby