Boodschappen doen, strijken, koken, ontbijten en zelfs douchen, sinds mijn bevalling hangt alles wat ik doe af van het eet-, waak-, slaap- en poepritme van onze lieve zoon. Geplande afspraken stellen me voor de keus: de deur alvast openzetten, of al zingend rondjes door het huis lopen om Luca’s voeding uit te stellen tot ik mijn gezelschap heb binnengelaten. En afspraken buiten de deur zijn ronduit een ramp.
Mijn eerste afspraak op het consultatiebureau herinner ik mij nog maar al te goed. Na een op-het-laatste-moment-doorgelekte poepluier, zoekgeraakte sleutels en een derde sprintje naar boven voor het groeiboekje, rénde ik bijna met de kinderwagen naar het consultatiebureau. Om er daar met hulp van de arts achter te komen dat ik niet 5 minuten te laat, maar 55 minuten te vroeg was.
“Is dit nou wat bedoeld wordt met ontzwangeren?” had ik met een rooie boei gevraagd.
“Nee hoor, dit gaat niet meer over zolang je kinderen hebt. Ik kan het weten”.
Even zonk de moed me in de schoenen, tot ik me realiseerde dat ze wel nog arts was. Gelukkig, er was nog hoop dat ik niet helemaal voor niets had gestudeerd…
Inmiddels heb ik geleerd zeker een uur in te plannen om Luca’s luier, voedingstijden en luiertas te controleren en onvoorziene zaken te voorzien. Dus deed ik ruim een uur voor aanvang van de afspraak op het gemeentehuis – Luca had een paspoort nodig – nog een laatste check op de gemeente-website. En ja hoor, ik had toestemming én het paspoort van manlief nodig. Een bekend paniek-gevoel maakte zich van me meester, maar gelukkig nam manlief meteen zijn telefoon op, bleek zijn paspoort thuis te liggen en kon hij ook een briefje schrijven, fotograferen en e-mailen.
Toch wel trots op mijn goede voorbereiding reed ik ruim op tijd weg. Alleen nog even pinnen, zo dacht ik, dus sjouwde ik de maxi-cosi langs het gemeentehuis naar het dichtstbijzijnde pinautomaat. Nee hè, kapot! Hup, maxi-cosi weer de auto in, drie straten verderop pal voor het pinautomaat geparkeerd, en na enige twijfel toch maar Luca – zonder maxi cosi – uit de auto gehaald. Hannesen om met één vrije hand te pinnen, het geld in mijn portemonnee en portemonnee in mijn tas te krijgen… En op naar de pasfoto’s. Wie verzint zoiets… Een foto van een drie maanden oude baby als geldige legitimatie voor de komende 5 jaar… Gelukkig had Luca nét geleerd zijn rug en hoofdje recht te houden, dus de foto is ronduit geweldig. Pasfoto’s in de ene hand en Luca op de andere arm, zit ik even later – toch nog te laat – een reeks vragen te beantwoorden om te bewijzen dat Luca écht mijn zoon is. Ik onderdruk mijn verontwaardiging en zet netjes mijn handtekening. Nadat ik negen-en-veertig euro heb neergeteld, vertelt mevrouw me nog even dat ik het paspoort over anderhalve week mag ophalen, mét of zonder Luca.
Anderhalve week? Eerst maar eens bedenken wanneer de volgende voeding is. En of ik daarvoor nog boodschappen kan doen. En wat zullen we eten vanavond…?
Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)