Supermarktmedewerkers willen dat jouw kind in hun winkel het Perfecte Kind is en braaf achter zijn moeder aan loopt. Maar ja… Peuters hebben soms driftbuien. Zo ook mijn peuter.
Ik voelde het ’s ochtends al, bij het aankleden. Het was gillen, ‘nee! Past niet!’ roepen en zijn bepoepte luier op de grond gooien. Met de foute kant naar beneden ja.
Ik zong nog: ‘begin de dag met een dansje’, maar na een ‘mama niet doen!’ besloot ik mijn mond te houden en over te gaan op de negeerstand.
Maar verkeerde been of niet: er moesten nu eenmaal boodschappen worden gedaan. Ik besloot maar direct na het ontbijt te vertrekken, dan hadden we het maar gehad.
Net voordat het ongeduldige jengelen overging in stampvoeten, vond ik in een uithoek van mijn jaszak het muntje voor in het miniwinkelwagentje. Pfieuw, eerste obstakel overwonnen. En daar gingen we. De eerste helft van de supermarkttrip ging prima. Zoonlief luisterde uitstekend en liep braaf achter mij aan. Vol vertrouwen liepen we – ikzelf met de blik strak naar voren gericht – door het koek- en snoeprek richting kassa’s. Daar bij de uitgang gloorde hoop op een positieve afsluiter van dit wekelijkse, spannende uitje.
En toen bleef hij achter. “Lieverd, wil je alsjeblieft even…..” zei ik, terwijl ik me omdraaide.
“Koek!” Zijn blauwe oogjes dansten en zijn mondhoeken kwamen tot praktisch aan zijn oren. Behendig tilde hij ‘zijn’ favoriete koekjes in het winkelkarretje. Ik dacht er kort over om het maar te laten voor wat het was. Maar in mijn hoofd nam een consequent wijzend vingertje de overhand. “Nee, kereltje, leg de koekjes alsjeblieft terug in het rek”, probeerde ik nog. Zijn grote glimlach trok zich samen tot een pruillipje.
Obstinaat pakte hij de zak koekjes uit het karretje. “Afblijven mama!” gilde hij, en gooide de zak op de grond. Nog voordat ik kon reageren gebeurde het onvermijdelijke: roze, geel en groen besuikerde koekjes vlogen in het rond. Een huilsalvo vulde de supermarkt en verkruimelde E-nummers werden door toevoeging van tranen en snot in no time omgetoverd tot een plakkerige smurrie op de pas gedweilde supermarktvloer.
Het vingertje en het consequente stemmetje in mijn hoofd maanden mij het gedrag van mijn kind te negeren. Kort overwoog ik dit ook echt. Maar aangestoken door het obstinate gedrag van mijn zoon besloot ik dat het in dit geval beter was om te gaan eten, samen met mijn puberende peuter, daar op die supermarktvloer. We moesten de koekjes immers tóch betalen, en er zaten nog genoeg niet-bekwijlde stukjes koek tussen alle kruimels. Zonde om weg te gooien.
Werden we aangekeken?
Ja.
Zouden verbouwereerd toekijkende moeders ’s avonds aan de eettafel over ons praten?
Vast.
Maar de rest van de dag verliep als uit een boekje. Uit een plakkerig boekje. En toen ik zoonlief ’s avonds door de babyfoon ‘Lekkere koek’ hoorde mompelen, wist ik dat een goede mama, soms ook toegevende mama is….
Suzanne is de moeder van Laurens (2) en Mirthe (1)