De thermometer geeft 39 graden aan, ik heb overal spierpijn en mijn darmen doen niet wat ik wil…ik ben ziek. Dat wordt lekker mijn bedje in met een kruik, dikke sokken en een extra dekentje en uitzieken maar! Mijn man komt een kopje thee brengen en na een paar uur slapen een krantje, heerlijk, ik kom weer helemaal bij!
Maar nee, het gaat toch anders: Manlief moest heel vroeg weg, dus daar heb ik vandaag niets aan. Dochter en zoon komen uit bed en zijn er klaar voor! Ze springen op bed en de dag kan beginnen! Want leg die handenbindertjes maar eens uit dat mama niet lekker is. Dat gaat er echt niet in. Mijn zoon kan ik het niet kwalijk nemen, maar mijn dochter van vier lijkt het ook niet te snappen. Ze weet wel wat ziek is en dat je je dan niet lekker voelt, maar er rekening mee houden, dat kan ze nog niet. Dus eigenlijk heeft het niet eens zin om het te zeggen! Wie herkent het niet: als je hoofdpijn hebt, zijn je kinderen rumoeriger dan ooit, als je buikpijn hebt, willen ze de hele tijd met je stoeien, waarbij ze per ongeluk in je buik trappen, als je een spier in je nek verrekt hebt, willen ze steeds opgetild worden. Kortom: als je rust wil, laten ze je juist niet met rust! Naast al dit leed zijn er natuurlijk ook gewoon de dagelijkse gang naar school en de huishoudelijke klusjes die je aandacht vragen.
Het liefste blijf ik in bed, compleet met joggingbroek, maar ik strompel er toch uit om brood te smeren, kinderen te wassen en aan te kleden, en zelf nog iets normaals aan te trekken. Snel mijn dochter op school afzetten en als mijn zoontje om tien uur gaat slapen, plof ik in bed en ben hem zo dankbaar dat hij nog slaapt ’s ochtends! Daarna is het alweer tijd om naar school te gaan, broodje te eten, naar ballet te gaan en dan nog boodschappen te doen. Vervolgens naar huis om ze nog een paar uurtjes te vermaken. Een dvdtje erin, oké vooruit dan maar, niet zo pedagogisch, maar wel even rust…en heel even droom ik weg naar dat moment dat ik zelf een klein meisje was en mijn moeder een appeltje voor me raspte als ik ziek was. Daarna stopte ze me in met een zacht dekentje en bleef ze bij me tot ik sliep. Dat waren nog eens tijden, dat was nog eens uitzieken!
Snakkend kijk ik uit naar het moment dat mijn man terug komt van zijn werk, zodat hij de rol van mijn moeder kan overnemen en ook nog even kan koken, kinderen in bad en bed kan stoppen. Ik tel de minuten af tot hij thuis komt en eindelijk is het zover! Maar in plaats van een sterke, daadkrachtige man die alles uit mijn handen kan nemen, zie ik een bleek, vermoeid verschijnsel dat zegt: “Ik denk dat ik ziek ben..”
Helen is opvoedadviseur en de moeder van Marisha (4 jaar) en Mateo (1 jaar)