Het is zaterdagavond, 9 juni. Terwijl in de rest van het land oranje vlaggetjes treurig in de wind wapperen, hangen in ons huis vol trots kleurrijke slingers en ballonnen met ‘Hoera! 1 jaar’ er op.
Ons huis ademt de herinneringen van een geslaagd verjaardagsfeestje uit:
De gebaksvorkjes worden door de vaatwasser schoongelikt en ook de laatste restjes uit de kopjes en glazen verdwijnen tijdens deze tweede afwasronde. In de salontafel staan de priemende vingers van de jarige van het optrekken tot staan, zijn favoriete bezigheid sinds hij dat onder de knie heeft. De speelgoedkist is aangevuld met typisch speelgoed voor dreumesen en in de hoek van de kamer staan attributen die volgens de fabrikant de ontwikkeling tot lopen zouden moeten stimuleren. De proppen cadeaupapier waarmee mijn zoon zich nog het meest mee heeft vermaakt, zitten in de overvolle bak voor oud papier. De lege taartdoos prijkt er bovenop. De taart zelf is verdwenen in de magen van de bijna twintig gasten die vanmiddag het huis hebben gevuld. Hun gepraat, gelach en gezang tijdens ‘Lang zal hij leven’ echoën nog na. Het zijn dezelfde mensen die een jaar geleden voorzichtig en teder mijn zoon in hun armen namen en zachtjes tegen hem praatten. Nu pakken ze hem met een zwaai op en kussen ze zijn nog net zo Zwitsal zachte wangetjes wat met een stralende lach of een verbaasde blik wordt beloond.
De laatste felicitaties druppelen nog binnen via Facebook en WhatsApp. Alle herinneringen aan vandaag zijn geregistreerd in onze hersenen en grotendeels op de geheugenkaart van ons fototoestel.
Zoonlief ligt lekker in zijn bedje te slapen. Papa en mama ook. Ons één jaar oude gezin is moe, maar voldaan.
Bella is de moeder van Andi (1)