mama potlood snor

Vissies kijken

Marjolijn Gezin

Mijn naam is Marjolijn, ik ben 26 jaar, vrouw van manlief, moeder van 2 peuters, correctie sinds 3 april is er ook een lief baby-meisje bij, onderneemster in gepimpt piepschuim, druk met het organiseren van leuke evenementen, maar ook in loondienst als verzekeringsadviseur. Dit lijkt druk, maar het is heerlijk! Ik kan dus niet zo goed stilzitten, gelukkig maar… Anders zou ik nooit alles kunnen doen wat ik zo leuk vind!

Het is zondagochtend en de zon schijnt, dat de zon al om half 7 schijnt weet ik trouwens pas sinds 3,5 jaar… Inderdaad onze oudste dochter is 3,5 jaar oud. Haar naam is Renée en sinds 14 september 2007 ben ik mama en is manlief papa… Eigenlijk is er niks veranderd, behalve dan dat we dus sinds dat moment bijna niet meer kunnen uitslapen. Zo zwaar is het niet, maar wel vroeg… Maar we waren bij die zondagochtend om half 7, Renée wilde naar de dierentuin. Na het was-ritueel ‘Nee mama, ik wil prinsessenshampoo!’ en ‘ik wil jouw tandenpoetsel’ wordt haar broertje Otis wakker.

Hij is als klein mannetje geboren wat niet goed op temperatuur kon blijven, maar nu valt hij in de categorie groot, groter, grootst met zijn 2 jaar. Hij is ’s ochtends niet gelijk optimaal gezellig en blij, maar hij wil toch wel naar de dierentuin om naar de giraffen te kijken.

Om een uur of 9 zit ik dus op de snelweg in de family-car met Renée en Otis achterin, op naar Blijdorp. We gaan eerst bij de ‘vissies’ kijken, ze vinden het allebei hartstikke leuk en na anderhalf uur komen we het Oceanium pas uit.

Tijd voor iets uit de tas… Wie mij 4 jaar geleden had verteld dat ik ooit zo’n tas met eten mee zou nemen als ik ergens naar toe zou gaan had ik echt voor gek kunnen verklaren. Maar zo’n tas is het dus wel. Vol met broodjes, tomaatjes, stukjes komkommer, blokjes kaas, drinken in de schoolbekers (of zijn het peuterspeelzaalbekers?) en doekjes om de handjes mee schoon te maken. Zo moederachtig, maar oh zo handig… Ze gaan voor de tomaatjes en de blokjes kaas, bij gebrek aan chips en snoep moet je toch wat.

En we gaan weer door, lopend langs de dieren doet Otis trots de diergeluiden na en Renée verbetert hem als het ook maar een klein beetje afwijkt. De tijgers zijn grote favoriet van Otis, hij blijft heel lang kijken en volgt alle 4 de tijgers bij ieder stapje dat ze zetten. Renée vraagt zich hardop af waarom er een ruit tussen haar en de tijgers zit.

Als ik uitleg dat tijgers eigenlijk best gevaarlijk zijn, zijn we zo weg bij de tijgers… Bij de giraffen doet Otis de giraffen na, niet dat ze een geluid maken… Nee giraffen steken hun tong uit hun mond, dus Otis doet dat ook maar! Na een ijsje is het tijd om weer naar huis te gaan, want manlief is bijna thuis van het werken… Onderweg naar huis vallen ze allebei in slaap, na zo’n dag lopen merk ik toch ook wel dat het allemaal wat zwaarder wordt om met een 36 weken-zwangere buik door de dierentuin te sjouwen met 2 peuters. Maar wie zegt dat we dit over een week ook nog kunnen doen met z’n drietjes?

PS: Precies een week later is ons 3e kindje Fiep geboren, een klein meisje wat een mooie mengeling is van haar grote zus en grote broer! Dat wordt dus voortaan met z’n vieren naar de dierentuin gaan als manlief aan het werk is!