Toen Luca precies 14 weken oud was, of drie maanden zoals je dat dan gaat noemen, gingen we een weekendje weg met mijn familie. Ik had enorm uitgekeken naar dit weekend. Niet alleen vanwege de verzekerde gezelligheid, maar ook vanwege het subtropisch zwemparadijs dat het uitgekozen vakantiepark rijk was. Van een andere moeder had ik begrepen dat haar drie maanden oude zoontje in een dergelijk zwembad al snel de werking van zijn trappelende beentjes had ontdekt, en zó met babybandje en al was weggezwommen, dus ik had hoge verwachtingen van onze badje-leeg-trappelende-waterfanaat.
Gewapend met babyzwembandje, zwemluiers, en het kleinste zwembroekje dat ik ooit had gezien, stapten we dat weekend vol goede moed het subtropische klimaat van het zwembad binnen. Het was wel even spannend om Luca zonder kinderwagen, kleertjes en warme deken mee te nemen, en een hele uitdaging om hem in het bandje te wurmen zonder dat het ding wegdreef. Maar uiteindelijk dobberde onze zoon rond in het grote zwembad… Onderuitgezakt, armen wijd en ogen groot… Verbijsterd keek hij ons aan, met een blik die zei: “Wat is dit??!!” Hij huilde niet, maar daarmee was ook alles gezegd. Van het golfslagbad naar het babybadje, van het babybadje naar het 90 centimeter-bad, Luca liet het allemaal gelaten over zich heen komen, maar er kon geen glimlachje vanaf. En denk maar niet dat ie ging trappelen… In plaats van trots voelde ik me schuldig…
Aangezien zijn twee weken oudere nichtje Lotte wel vrolijk begon te spetteren, bedacht ik dat Luca misschien wel honger had. Dus besloot ik hem onder een handdoek te voeden – wat hij ook al geen pretje vond – zodat hij een uurtje later wel gezellig zou kunnen zwemmen. En terwijl Luca bij oma op schoot lag uit te buiken, maakten papa en mama van de gelegenheid gebruik om even met zijn tweetjes te zwemmen. Maar nog geen tien minuten later kwam mijn zusje aangerend met het dringende verzoek om nú te komen. Terug bij onze plek troffen we Luca aan op een met poep besmeurde handdoek, op een tafeltje waarnaast een boze ober mijn met poep besmeurde moeder terecht stond te wijzen. Boos wees hij ons de plek waar we Luca’s luier wél mochten verschonen, en even later lag Luca tevreden te slapen in zijn schone luier en vertrouwde rompertje. Zíjn missie was wél geslaagd.
Maar zo snel geef ik niet op, dus de volgende dag zette ik Luca ruim een uur na zijn ochtendvoeding wederom in het gele bandje. Weer kon er geen lachje vanaf, en toen ik bij wijze van laatste poging met Luca op mijn arm onderweg was naar het bubbelbad, spuugde hij een straal vettige zure moedermelk over mijn blote schouder en bikini.
Het is duidelijk: Luca en zwemmen is geen goede combi. Nóg niet tenminste… Maar mocht onze zoon nou tóch ooit besluiten een tweede Pieter van den Hoogenband te worden, dan hebben we wél een prachtig verhaal over zijn eerste zwemavontuur.
Patricia is de moeder van Luca (geboren 26 februari 2012)