Een aantal weken geleden stond het in de nieuwsbrief, dinsdag 24 mei gaan de kinderen op schoolreisje. Gelijk komen er gemengde gevoelens boven. Leuk voor mijn kind, maar oh help gaan mijn kinderen echt alleen met een touringcar naar een nog onbekende locatie?
De school bouwt de spanning leuk op. De bestemming is geheim en wordt pas een week van tevoren bekend gemaakt. Nu is het helemaal niet uit nieuwsgierigheid dat ik graag de bestemming wil weten, maar puur uit bezorgdheid. Waar gaan mijn kinderen een hele dag naar toe? Julia is pas net 4 jaar!
Het hele jaar vraagt de school hulp voor van alles en nog wat. Ik sta altijd versteld van de hoeveelheid leuke dingen die georganiseerd worden. En met grote regelmaat zijn er ook ouders nodig die de kinderen met de auto willen brengen en halen. En nu… de vraag blijft uit. Met het schoolreisje is er geen hulp nodig, mijn ongerustheid wordt alleen maar groter! Gelukkig blijk ik niet de enige, ineens worden er toch extra leerkrachten en twee ouders ingezet om mee te gaan met het schoolreisje. De juf belooft mij dat de kinderen in kleine groepjes met een begeleider door het park gaan. Mijn buikpijn zakt weer een beetje.
En eindelijk is de bestemming bekend, groep 1 en 2 gaan naar een grote speeltuin toe van 3,5 hectare. Het lijkt mij tijd om mijn kinderen van bijna 6 en net 4 weer even het geheugen op te frissen over bij de groep blijven, niet met vreemde mensen mee gaan, etc. In ons lokale krantje heeft een tijdje geleden een waarschuwing gestaan voor een kinderlokker, dus dit verhaal hebben we ook weer even opgefrist.
De avond ervoor vraagt Julia nog een keer voor de zekerheid of het schoolreisje echt morgen is. Ja Julia, morgen ga je op schoolreisje. Charlotte is razend enthousiast en heeft er erg veel zin in, ze is al de hele dag aan het stuiteren! ’s Morgens om half vijf is Julia al wakker en ze slaapt niet meer. Als ik om half zeven weer bij haar kom en haar hoofdje voel schrik ik. Jeetje, wat is ze warm! De thermometer leert ons dat ze 39 graden koorts heeft. Dat wordt geen schoolreisje vandaag. Ik maakte mij al zorgen dat ze zo slecht geslapen had en nu nog deze hoge koorts, dit los je niet op met een paracetamol. Als ik haar vertel dat ze niet mee kan is ze opgelucht. Kennelijk ziet mijn kleine meisje dit schoolreisje ook helemaal niet zitten.
Charlotte is nog steeds helemaal hyper en gaat vol enthousiasme naar school. Julia vraagt bezorgd of ik echt niet met de vreemde mijnheer mee ga. Oei, misschien toch iets te veel gewaarschuwd? In elk geval ga ik Charlotte uitzwaaien. Mijn meisje is zo druk dat ze niet eens in de gaten heeft dat ik enthousiast sta te zwaaien.
In eerste instantie voel ik opluchting, opluchting dat Julia gewoon thuis blijft. Maar als de touringcar een uurtje weg is wordt ik toch weer ongerust. Had de school nou niet even kunnen twitteren dat de bus goed aangekomen is? Dat zou nog eens modern zijn een school met Twitter op hun homepage, zodat ouders kunnen zien dat alles goed gaat! Nu loop ik de hele dag met hoofdpijn, deels van slaapgebrek en deels uit pure bezorgdheid. Bijna 6, mijn meisje vindt zichzelf een hele grote meid, maar laten we eerlijk zijn. Wat is nou 6 jaar?
Eindelijk is het 16.00 uur en ik sta al veeeel te vroeg bij school de bus op te wachten. Natuurlijk is de bus wat laat, maar eindelijk zien we de touringcar de hoek om komen. Wat is dat nou? De bus is leeg! Ook deze grap bestaat anno 2011 nog steeds. Eindelijk komen ze naar buiten, met glimmende oogjes en vieze snoetjes. Ze hebben het heerlijk gehad! En ik sluit mijn lieve, vieze en enthousiaste meisje in mijn armen.