Max is ziek. Eigenlijk de hele week al wel een beetje, maar vandaag heeft hij plots echt behoorlijke koorts. De klieren in zijn nek zijn flink opgezwollen en hij hangt op de bank, wat voor hem uitzonderlijk is. Voor mij een waarschuwing dat het serieus is. Max zijn oma is vandaag jarig en dat feest wil hij voor geen goud missen. Dus als ik vraag of alles wel goed met hem gaat, probeert hij een enthousiast “JA!” te antwoorden.
Van de week had hij al last van hoofdpijn en zag hij er ook een beetje moe en lamlendig uit. Maar hij had vakantie dus voor ziek zijn had Max geen tijd. Ik probeerde hem over te halen om een paracetamolletje te nemen zodat de hoofdpijn wat zou zakken, maar helaas. Na de kokhalsbeweging en de opwellende tranen in zijn ogen wist ik genoeg. Ik had het kunnen weten want al vanaf zijn geboorte heeft Max moeite met het innemen van medicijnen. Vroeger kon ik nog met gemak een “snoepje voor de billen” geven – een zetpil – maar iets als antibiotica of tabletjes werden direct uitgespuugd. Toen Max wat groter werd lukte het mij ook niet meer om een zetpil in te brengen. Billen werden samengeknepen en op het moment dat ik dacht het eindelijk voor elkaar te hebben, verraste Max mij door het zetpilletje – wat er nog van over was na diverse pogingen – moeiteloos weer naar buiten te werken.
Nu staan we op het punt om naar oma te vertrekken en ik twijfel; wel of niet gaan. De koorts is best hoog en Max ziet er ellendig uit maar volgens hem is er helemaal niets aan de hand. We besluiten om wel te gaan maar dan wel weer op tijd naar huis te keren. Als we bij oma aankomen zie ik Max al glunderen als hij zijn neefje en nichtje daar ook ontdekt. Voor het moment lijkt er echt niets meer aan de hand en Max speelt, snoept, drinkt en heeft praatjes voor tien. Als we na een tijdje besluiten om naar huis te gaan wil hij zelfs helemaal nog niet mee! Wanneer we eenmaal in de auto zitten, worden de praatjes al hoe minder. Zodra we thuis zijn, gaat Max direct op de bank liggen en kleuren zijn wangen al snel naar donkerrood. Hij valt nog net niet in slaap maar het scheelt weinig. Zonder enige problemen volgt Max mij even later de trap op, naar boven. Na het tandenpoetsen, wat ook in tegenstelling tot anders zonder tegenspartelen gebeurd, ligt hij vijf minuten later al in bed.
Ik vraag aan Max of hij zich nu echt niet wat zieker voelt dan vanmiddag. Overbodig natuurlijk want één blik op zijn gezichtje en ik weet genoeg. Vanonder zijn dekbed klinkt heel zielig en bijna onverstaanbaar “ja …”. Nu maar hopen dat het snel overgaat, ook zonder pilletje.
Laura is de moeder van Max (5)