Vorige week woensdag was het dan zo ver! Kim en ik gingen sinds 10-15 jaar weer plaatsnemen in de schoolbanken. Iedere woensdag is het nu schooldag. Dus ik stond braaf te wachten, bepakt en bezakt. Broodtrommel in de tas.. Je weet maar nooit, misschien hebben ze dezer dage geen kantines meer met roze koeken en broodjes kroket.
Ik verwachtte Kim ieder moment en dan zouden we gezamenlijk richting Leiden rijden. Maar geen auto te bekennen, na één telefoontje wist ik dat er een klein drama zich afspeelde aan de andere kant. Beau kom geen afscheid nemen van zijn moeder. Hij is nu zo gewend om zijn moeder iedere dag te zien, dat deze schooldag van ons, hem een beetje rauw op zijn dak viel.
Eenmaal onderweg kwamen de waterlanders, want niet alleen kinderen vinden dit moeilijk, moeders proberen zich goed te houden, maar eenmaal uit het zicht van het kind houdt een dappere vrouw zich niet staande. Na een half uurtje rijden waren de tranen een beetje opgedroogd en liepen we met een klein beetje buikpijn onze nieuwe school binnen. Er was helemaal niets veranderd, de aula stonk naar ziekenhuis, de roze koeken keken mij lachend aan en iedereen staarde ons aan terwijl we de aula inliepen. Hoe erg, 34 jaar en nog is zo’n eerste dag eng!
We verzamelden in het lokaal en toen begon de dag waar geen einde aan leek te komen. Het was leuk hoor, maar ontzettend wennen. Reikhalzend keek ik uit naar de pauzes.
Het zonnetje straalde en wij besloten op het bankje bij de rokers te gaan zitten. We roken niet, maar net als vroeger vonden we de rokers wel heel gezellig. Met mijn broodtrommel op schoot at ik mijn broodje met gesmolten kaas en babbelde ik er op los.
Naarmate de dag vorderen kwam ik er achter dat dit wel een serieuze opleiding zou worden waar ik ook serieus tijd aan moest gaan besteden. Daarvoor had ik een beetje stoer geroepen dat ik dit klusje wel even zou klaren. De nieuwe termen van het competentie gericht onderwijs vlogen om mijn oren. Portfolio, POP, etc. Wellicht bij jullie bekend, maar ik kom nog uit de oude tijd. Een boek, leren, proefwerk. Ongeveer die volgorde. Kim en ik keken elkaar soms wazig aan, maar goed we hebben binnen een half jaar een kinderdagverblijf opgezet dus dit moest ook wel lukken.
Het uiteindelijke doel is om na 1,5 jaar (verkorte opleiding)de opleiding voor pedagogisch medewerker af te ronden. Ik ga het proberen in 1 jaar en 3 maanden. Ik zal soms wel vloeken en me afvragen waarom ik in hemelsnaam hieraan ben begonnen, maar ik ben een volwassen dame. Naarmate de jaren zijn verstreken kan ik beter plannen en weet ik waar mijn grenzen liggen. Tijdens mijn werkdagen op het kinderdagverblijf ga ik proberen mijn huiswerk te maken, zodat ik thuis geen stress ondervind van mijn studie.
Ik kijk nu al uit naar dat felbegeerde papiertje wat me toegang geeft tot de groepsruimte zodat ik af en toe ook eens een baby kan verschonen of een dagje kan invallen als één van de leidsters een dagje vrij heeft. Wish me Luck!
Ilse is de moeder van Roosje-Jane (1) en eigenaresse van kinderdagverblijf de Boomgaard.