Terwijl de rest van het land oranje kleurt en zich opmaakt voor hét EK (niet het EK voetbal, maar hét EK), ben ik bezig met de voorbereidingen voor dé eerste verjaardag van mijn zoon.
Ik vind het nog spannender dan toen ik zelf als kind jarig werd. Ik kon dan de nacht er voor amper slapen van de zenuwen. Wat was ik blij als ik ’s ochtends in alle vroegte de versierde woonkamer betrad en mijn ouders en broer me liefdevol feliciteerden.
En nu mag ik de eerste verjaardag van mijn kind vieren. Ook al weet ik dat hijzelf er weinig van meekrijgt, wil ik er een mooie dag van maken.
Vanaf dat onze zoon de tien maanden passeerde, stelde ik mijn vriend bijna dagelijks de vraag:
‘Wat doen we met zijn verjaardag?’
Over de meeste dingen waren we het meteen eens: cadeau (zandbak), versiering (slingers en ballonnen), verjaardagstaart (slagroomtaart met tekst) en locatie (tuin). Een steeds terugkerende vraag bleef echter: Wie nodigen we uit?
Het leek ons het leukst om zowel familie als vrienden uit te nodigen. Omdat de meeste van onze vrienden niet (meer) single zijn, betekent dat ze in twee-, drie- en soms viertallen komen. Bij de eerste selectie kwamen we daarom op vijftig mensen in totaal uit, want als je persoon A uitnodigt moet je persoon B ook uitnodigen aangezien ze tot dezelfde vriendengroep behoren. Ik kreeg meteen visioenen van mezelf, waarbij ik constant gestrest bezig ben met het inschenken van drankjes en de hele dag beleef door de lens van mijn fototoestel. Aan het einde van de dag breng ik een overprikkelende dreumes naar bed zonder dat ik hem (buiten de lens om) heb gezien, sta ik zelf op geen van de foto’s en ben ik tot ’s avonds laat de rommel aan het opruimen.
Ik probeerde tevergeefs vuistregels (bijvoorbeeld alleen vrienden met kinderen) te bedenken om een grovere selectie te kunnen maken, maar zelfs dan kwamen we op ruim dertig mensen uit.
In de tussentijd raadpleegde ik tijdschriften en websites voor jonge ouders die adviseerden om niet te veel mensen uit te nodigen. Ook vroeg ik andere (doorgewinterde) moeders in mijn omgeving om raad. Die dachten er wisselend over. Sommige moeders hebben het alleen met de grootouders gevierd. Anderen hadden juist groots uitgepakt bijvoorbeeld met een springkussen in de tuin.
‘Je kunt het ook twee keer vieren,’ adviseerde een collega me.
Dat leek me nog erger. Dan krijg ik het gevoel alsof ik nog een keer ‘moet’.
Wekenlang neigden we er naar om alleen familie uit te nodigen, waarna we ook telkens weer zeiden:
‘Maar het zou ook wel leuk zijn met die en die erbij,’ We noemden dan altijd dezelfde namen.
Toen onze zoon ruim elf maanden oud was, hakten we eindelijk de knoop door. De ‘top of mind’ namen zijn aan de gastenlijst toegevoegd.
Verder zijn alle voorbereidingen getroffen: de zandbak staat in de schuur, de versiering ligt klaar om opgehangen te worden en de taart is besteld.
Nog zes nachtjes slapen…
Bella is de moeder van Andi (1)