-
-
Ik ben de trotse moeder van een prachtige dochter die in juni 6 jaar word
Toen ze 4 was bleek na veel aandringen en eindelijk een oogarts die haar onderzocht dat ze zeer weinig zag.
Nu ziet ze nog 35% en draagt een bril. Zelf heeft ze geen probleem zolang ze haar bril maar draagt.
Toch zijn er zaken waar ik tegenaan loop en waar ik soms boos kan worden op mensen die oordelen.
Zo heeft mijn dochter problemen met zwemles. ze heeft een zwembril maar daar kan geen cilinder in, dus het zicht is niet optimaal, ze vind zwemmen niet leuk. dan is het de vraag of ik dat ga pushen of nog even wacht. De druk van de zwembadmoeders is altijd groot. Je moet voor je 6e een paar diploma’s lijkt het wel.
Dan is er het fietsen, dat kan ze niet alleen, ze voelt zich onzeker.
Nu heeft ze een fiets achter mij, ze zit vast aan mijn fiets, dat gaat prima.
Maar ik verbaas me nog het meest dat men maar denkt dat een kind met een bril ook minder functioneert terwijl ze getest is en een zeer hoog IQ heeft.
De vooroordelen maken dat ik mijn kind enorm wil beschermen, maar zij staat gelukkig haar mannetje wel. Is verbaal sterk maar ik hoop dat dat zo blijft.
In huis hebben wij lichtgevende stickers op de trap zodat ze in de schemering beter ziet waar de treden zijn.Ik zou graag weten hoe andere moeders omgaan met een beperking en waar jullie tegenaan lopen.
-
Wat lijkt het me moeilijk voor haar zeg. Natuurlijk is het eng in het zwembad als je niet goed kunt zien, dat lijkt me ook nogal benauwend. Wat jammer dat ze dan niet alleen hoeft te knokken tegen haar beperking maar dat ze zich dus ook moet wapenen tegen de vooroordelen van anderen. Ik vind een bril er trouwens altijd heel intelligent uitzien, is natuurlijk net zo goed een vooroordeel maar wel een positievere 😉 .
En ik snap trouwens ook heel goed dat je haar fiets aan die van jou vastmaakt. Ik had het er laatst nog over met mijn man, ik vind het zo eng om die kleintjes zo los te laten in het verkeer en dan zeker als ze het niet kan overzien. Heel verstandig hoor! Het is toch levensgevaarlijk als ze het niet goed ziet!Wat balen dat jullie ook nog tegen al die vooroordelen aanlopen! Het is toch een vreemde wereld!
-
Zeker een vreemde wereld! ik ben vanmiddag met fiets, kind en tassen gevallen, lag ik onder de fiets, mijn dochter stond inmiddels ernaast, fietst een oudere vrouw langs en stopt niet eens! toen kon ik niet laten wat ervan te zeggen, was IK brutaal. ik kon wel wat gebroken hebben zeg! Je stop toch als er iemand op de straat ligt? of ben ik nou van een andere planeet?
ik was behoorlijk 👿
gelukkig niets ergs en konden we al snel richting huis gaan -
Ach ach, dat je haar nu moet gaan verdedigen omdat ze bepaalde dingen niet goed kan zien, dat vind ik echt erg hoor! Het lijkt me best moeilijk voor haar om in een wereld te leven waarin je zo weinig kunt zien. Ik had vroeger een vriendin die heel weinig zag, hoeveel weet ik natuurlijk niet meer, maar ze had dikke glazen in elk geval. Zij is er ook echt mee gepest. Ik ben heel blij dat ik daar ook als kind nooit aan meegedaan heb! Je zou iemand juist moeten steunen.
Wat goed dat je zo’n aanhangfiets heb, heb je toevallig een follow me tandem? Heb me daar laatst in verdiept omdat ik het zo eng vindt mijn zoontje van 4 zelf te laten fietsen in het drukke verkeer. Maar zo te lezen ben ik daar dus niet de enige in! Maar mijn man vond dat we genoeg hadden gekocht op dat vlak, maar wie weet kom ik eens ergens een goedkope tegen.
En wat een bizar verhaal van dat vallen dat mensen je dan niet komen helpen. Gelukkig heb ik dat hier nog nooit meegemaakt. Ik ben twee keer gevallen en beide keren kwamen mensen toesnellen om me te helpen. Maar kennelijk is dat dus niet vanzelfsprekend.
-
Hoi,
nou een blauwe rug overgehouden Dakota gelukkig niets.
Vannacht wakker door een nachtmerrie en doordat ze steeds op school een kind op haar nek heeft dat zegt dat ze lelijk is enzo…terwijl ze natuurlijk het mooiste kind van de wereld is 😉
ze ging het zelf met de juf bespreken straks dus ik ben benieuwd.
Ik begrijp niet waar die ouders zijn van kinderen die iemand anders pesten, ik leer tenminste al vanaf dat ze kan begrijpen dat je andere mensen niet pest, nooit.
Maar ja, mijn kind is dan ook zo rechtvaardig dat ze er helemaal over gaat nadenken en kan het moeilijk loslaten.
Ik heb er vorig jaar wel eens eentje aan zijn armpje gepakt, leerkrachten deden niets, moeder kon geen nederlands en toen liep hij in mijn bijzijn Dakota tegen de vlakte…maar na mijn uitleg dat ie dat maar niet meer moest doen omdat ie anders met mij ruzie kreeg was ie ineens poeslief 😉 -
Ik snap pesten ook niet hoor vanuit menselijk oogpunt dan. Mijn dochters doen het gelukkig niet. Maar ik heb een vriendin waarvan de zoon dus wel pest. Het is eigenlijk een heel lief joch, een beetje onzeker al zouden anderen dat niet snel zeggen, hij komt heel zelfverzekerd over. Ze heeft het er al zo vaak met hem over gehad maar het blijft maar terugkomen. Ze zit er aan te denken om hem naar een sociale vaardigheidstraining te laten gaan, hij is nu 8. Ik weet persoonlijk niet vanaf welke leeftijd die zijn maar het lijkt me geen slecht plan.
Ik werk zelf in het middelbaar onderwijs en zie natuurlijk ook regelmatig pestgedrag. Het lijkt echt overal voor te komen. Kinderen die zelf pesten zijn, net als het zoontje van mijn vriendin, eigenlijk heel onzeker. Een kind wat zelf lekker in zijn vel zit, heeft de behoefte niet om te pesten, ze zullen hooguit even meelopen maar zijn vaak wel aan te sturen door een ouder of leerkracht. Kinderen die blijven pesten missen vaak zelf wat, thuis of in hun eigen zekerheidsgevoel. Hoe moeilijk ook, eigenlijk zou je die kinderen dus ook echt moeten begeleiden en zelfs zien als medeslachtoffers. Ik snap dat dat er bij de kinderen en ouders van de kinderen die gepest worden moeilijk ingaat, maar eigenlijk zou je ze allemaal hulp moeten geven. Ook de kinderen die gepest worden want als je het probleem met de pesters oplost, zie je de problemen toch vaak terugkomen in andere situaties en met andere kinderen. Kinderen leren zich ook te gedragen in de rol van gepeste en hun vertrouwen in andere kinderen is vaak laag, dit stralen ze in nieuwe relaties vaak weer uit. Daarom is het zo moeilijk te doorbreken.Ik hoop voor jou dat Dakota gewoon snel een leuk vriendje of vriendinnetje vindt. Is er niet iemand in de klas waar de juf haar een beetje aan kan koppelen? Als je het gevoel hebt dat ze er echt onder lijdt, zou je misschien echt stappen moeten zetten. Maar goed, ik ken haar en de situatie niet dus dat kan ik niet voor je invullen. In elk geval heb ik vaak genoeg om me heen gezien hoe groot het leed kan zijn van een gepest kind en hun ouders dus ik wens je heel veel sterkte toe. Als ik het groter maak dan het is moet je het ook zeggen he!
-
hoi,
ze heeft aansluiting met veel kinderen, is juist heel sociaal, ik zie dan ook vaak dat daar het probleem zit, gaat zij in een speeltuin een gesprek aan met een ander kind, dan negeert zo’n ander kind haar , vaak hebben die dan broers of zusjes en spelen alleen daarmee en praten met niemand anders. Dakota is dan verontwaardigd. 🙂 het probleem zit op school vooral met 2 kinderen, jaloezie is wellicht de reden. Ze heeft vandaag met de juf gepraat en ik geloof dat het pestende kind, de ergste van de 2, na de vakantie weggaat dus nog 3 dagen te gaan 🙂 -
Fijn dat het kind er na de vakantie niet meer is, dat is dan 1 zorg minder. En als ze verder genoeg aansluiting heeft is het toch ook goed! Anders krijg je ook dat ze zo angstig kunnen worden, pesten is gewoon in en in gemeen! En ik snap met mijn verstand best dat een pestend kind zelf niet lekker in zijn vel zit hoor maar ik vind dat nooit een excuus! Ik snap ook ouders niet, zoiets moet je toch merken! Ik zou er bovenop zitten hoor. Maar goed, ik zie ook op school wel dat kinderen van alles uitspoken terwijl de ouders er naast staan en die horen of zien niets, of doen ze maar alsof dat denk ik ook wel eens.
Maar gaat Dakota niet ook snel naar een nieuwe school? Misschien is dan alles wel weer helemaal anders opeens.
-
mijn kai praat niet. af en toe ee paar woordjes sinds hij 7 en half is. hij is nu 8en half. hij beweegt zich iets houteriger dan normaal. en heeft ersntig kernautisme. het onbegrip van de omgeving is enorm. en toch zijn er wel mensen die diep vertederd naar hem kijken als ie rondfladdert. als hij blij is fladdert hij met zijn handen. na 8 jaar zijn we er wel aan gewend, maar op een bepaalde manier went het nooit. aan kai zie je niks. autisme is dan ook bekend als een onzichtbare handicap. we fietsen op een driewieltandem. ee hele mooie rode. kai ziet al het gestaar niet en is gewoon zich heerlijke autistische zelf. en hij mag ook zijn wat hij is. wie daar niet tegen kan kijkt maar een andere kant op. als hij weer eens bij de appie voor de schuifdeuren ligt of op de helling van een tunnel gaat liggen(dat vind hij fijn) krijg je erg rare blikken. er is ook een paar keer hulp aangeboden , dat ze dachten dat hij een aanval van het een of ander had, dat vind ik wel heel fijn, ook al heb ik het op dat moment niet nodig.
kai drinkt via een slangetje in zijn buik. en dat doe ik gewoon overal, met spuiten en slangen en zo. ook bij de macdonalds. dan krijg je mensen die staren en geklets enzo. heel afentoe heelft iemand het lef om wat te vragen. dat vindt ik fijner als het gestaar. maar met de jaren krijg je steeds minder oog voor het gestaar en gegluur.
als kai fladdert ben ik ook blij en fladder vrolijk met hem mee. wat andere mensen denken boeit mij dan niet. wij zijn dan gewoon gelukkig. -
@ Kai’s mama, ik word gewoon een beetje verdrietig als ik het lees hoe de buitenwereld op je kind reageert. We zijn allemaal anders en dat mag ook gewoon! Ik kan me voorstellen dat het pijn doet als je merkt dat anderen zo naar je kind staren en er over oordelen. Heel erg triest. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik zelf ook niet altijd weet hoe ik om moet gaan met mensen met een handicap. Als ik iemand zie lopen die overduidelijk anders is, dan wil ik er niet naar staren, maar tegelijkertijd wil ik iemand ook niet negeren. Ik maak vaak oogcontact, ook met vreemden, maak even een praatje of zeg gedag. Op het moment dat iemand een handicap heeft, wil ik niet dat het overkomt alsof ik er juist aandacht aan geef omdat iemand anders is. Dat is ook helemaal niet zo. Dat vind ik weleens heel erg moeilijk hoor. Ik heb er nu maar voor gekozen om gewoon mezelf te zijn, ik zeg mensen gewoon gedag, lach gewoon, maak een praatje. En hoop maar dat ik er niemand mee voor het hoofd stoot.
Maar goed, het geeft wel aan hoe gevoelig die dingen kunnen liggen. Ik schaam me er een beetje voor als ik het opschrijf. Maar weet gewoon van de goede bedoelingen niet meer wat ik moet……
Hoe heb jij het liefst dat mensen met jou en Kai omgaan, wellicht kunnen wij hier daar nog wat van leren!
-
Ik deel je gevoel Chantal. Ik merk dat ik net als jij ook niet precies weet hoe ik met ‘andere’ mensen om moet gaan. Juist omdat ik niet wil staren en niemand het gevoel wil geven dat ze niet mogen zijn zoals ze zijn. Ik vind dat best weleens moeilijk. Ik wil heel tolerant zijn, niemand buitensluiten en ben daar best wel mee bezig. Maar misschien juist daarom maak ik het mezelf ook wel moeilijk. Ik kan me gewoon nog herinneren dat Jonas toen hij klein was weleens mensen met een andere huidskleur of accent of in een rolstoel o.i.d. aanstaarde en dan aan mij vroeg (wat die persoon natuurlijk kon horen) wat er mis was met zoiemand. Dan kon ik wel door de grond zakken, vond dat dan zo naar. Aan de andere kant zei mijn moeder altijd dat mensen ook wel weten dat het kinderen zijn en dat die nu eenmaal geen blad voor de mond nemen. Soms is het makkelijker voor jezelf om niet zo na te denken over dingen 😉 . Maar goed, ik ben ook benieuwd naar hoe mensen met een anders kind het nu zelf ervaren! Ik hoor het graag.
-
Kai’s mama, ik weet enigszins wat je bedoel. En andere mensen maken zich vaak druk om dat hun kind nog geen veters kan strikken enzo, daar kan ik me mateloos aan irriteren.
Dat mijn dochter soms gewoon door volwassenen omver gelopen word in een winkel vind ik zoiets onbehoorlijks! Die kleine ziet vanuit bepaalde hoeken niet gelijk scherp, ook mét haar bril heeft ze dit probleem. Dus in een winkel houd ze altijd mij of de kar vast, mensen kijken dan ook dat zo’n groot meisje zo angstvallig vasthoud, maar dat is hun probleem dan. Maar dan nog , dan nog lopen ze gewoon tegen haar aan…laatst was ik zo boos erom dat ik gevraagd heb aan een vrouw of ze zelf ook eens omver gelopen wilde worden, dat ik dat zo kon regelen…. 👿Vorig jaar ging ze naar een kinderfeestje en naar een park met zijn allen, ik had vantevoren gezegd dat ze niet ineens weg moeten lopen want zij ziet dat niet direct. later hoor ik dat ze bij een zwembad waren geweest ook en ze kan
1. niet zwemmen
2. niet goed zien
Ik was behoorlijk boos, maar ja, je kan dan ook niet helemaal uit je slof schieten want dan is je kind de dupe.Zij is zoals jij ook zeg, gewoon zoals ze is, en ik leer haar ook vooral te doen wat ze wil doen, dat ze zich niet laat beperken door haar handicap. Maar nieuwe dingen leren is gewoon moeilijk en dan de opmerkingen van anderen “oh kan jij nog niet zwemmen” doodmoe word ik ervan.
We gaan zo naar ballet, haar grote passie wat ze ook zonder bril fantastisch kan , bovendien kan zij nu al haar lippen stiften zonder in de spiegel te kijken. 😉
-
wat fijn dat ze haar grote passie ballet kan uitvoeren. dat haar bril dan niet een belemmering is. zelf vind ik een bril ook schattig en slim staan. maar daar heeft je dochter niks aan. word ze ermee gepest op school? dan is daar ook een taak voor de leerkracht. mijn kai gaat sinds zijn 5de jaar naar school. hij is niet leerplichtig. wegens ontestbaarheid. hij zit wel in de gewone klas met een extra begeleiding. en in het begin kwam het ook voor dat er gezegd werd door een kind van 4 of 5 ik wil niet dat hij hier zit , hij is speciaal. en ik ben eerst want kai telt niet mee. er waren kinderen die er flink aan moesten wennen. en daar ligt een taak voor leerkracht en ouders.de meiden in de klas hadden er minder moeite mee en hun moederinstinct kwam flink tevoorschijn.en ze hielpen en helpen hem van alle kanten, doen te vaak ook dingen voor kai die hij zelf kan. maar ze vinden het leuk om hem te helpen. de moeders en vaders van de klas staan ook achter het samen naar school plan. en de leerkrachten zijn enthousiast. sommigen zelfs gedreven en zien kai als een welkome uitdaging. ik kan niet voor iedereen zeggen hoe je het liefst hebt dat mensen reageren.ik kan dus alleen voor mezelf spreken want zulke dingen zijn voor iedereen anders. ik ben beretrots op mijn anderskind en zie hem ook niet als beperkt of gehandicapt. en een ander groot feit is dat je niks ziet aan kai. (behalve dat hij te zwaar is sinds een jaartje door medicatie)hij ziet er heel gewoon uit en valt des te meer op door gedrag.gebrek aan communicatie, oogopslag, gillen. gefladder. fustratie, liggen op de grond op de vreemdste plekken. heftige reacties op zoemende tl buizen en fel licht. ik weet dat er ouders van kinderen met autisme zeggen dat ze wouden dat het down was dan krijg je iets meer sympatie van de omgeving. als er geen uiterlijke kenmerken zijn word er niet altijd aan een handicap gedacht.maar vaker aan slechte opvoeding. en ijskast moeders(in het verleden aangewezen als veroorzakers autisme) toevallig kwam het uiterlijk onlangs ter sprake met een dame in de bus en ook zij vond dat je aan kai uiterlijk niks handicapperigs ziet. de slangen waarmee hij drinkt vallen alleen op op het momemnt dat hij drinkt. ik ben door onwetenden uitgescholden omdat ik kai niet buiten laat spelen. kai wil vaak niet naar buiten omdat hij dan overprikkeld raakt. dan raakt zijn bovenkamer overvol en slaat hij op tilt..altijd overal veel gedoe dus. maar wat ik het liefst heb is dat mensen gewoon doen. kijken mag. maar tot drie keer toe omdraaien is verschrikkelijk vervelend. vragen mag altijd. welkom zelfs. ik heb er totaal geen probemen mee als mensen vragen wat waarom en hoe enzo. opmerkingen van kinderen zijn er in vele soorten en maten.(kai heeft lang in een aangepaste buggy gezeten en viel daardoor uiterlijk wel weer op) en dat vind ik niet storend. starende kinderen vind ik weer wel irritant.dat in de winkel met die dame die je dochter omver loopt is ook heel herkenbaar. ik heb dan ook wel eens iemand aangeboden of ze ook zo’n karretje als kai willen hebben en dat ik dat ook wel per direct regelen kan. dan heb ik liever een opmerking. daar kun je dan op reageren. ik vind geen een vraag vervelend. hangend af van de getoonde interesse geef ik dan antwoord. een kan ik misschien even helpen is heel fijn. als moeder van een kind_met spreek ik ook mensen aan die in het zelfde schuitje zitten. een soort onzichtbaar clubje lijkt het wel. terwijl ik voor kai als moeder van twee gewone kinderen mezelf ook niet altijd een houding wist te geven, dat is heel menselijk. en ik begrijp ook dat mensen net iets langer kijken naar anders kinderen dat is niet persee negatief. het kan ook nieuwsgierigheid zijn .niks mis mee. anders trekt aandacht. maar het staren dat is vervelend en negatieve opmerkingen, ongeduldige mensen ook erg irritant. er word vaak gedacht dat kai dom is omdat hij niet spreekt. ook irritant. het ligt ook wel aan mijn bui hoe erg het me irriteert.en wat daarop mijn reactie is. ik hoor ook wel de kinderen een opmerking maken en dan negeert zo’n moeder de opmerking. dan ben ik mondig genoeg om die rol even op me te nemen. en een simpele korte maar vriendelelijk antwoord te geven.
een algemeen goede reactie voor simpele situaties vind ik persoonlijk een glimlach een knikje. een helpende hand. er is geen pasklare reactie voor iedereen en elke situatie.maar negeren is toch wel erg fout. -
Anderen hebben altijd wat, mijn dochter wil alleen in onze tuin spelen, vind ze veilig. Dat word door de buurt als “vreemd” gezien, haar hoogbegaafdheid speelt daar ook mee, ze vind andere kinderen die schelden of de grofste taal gebruiken gewoon niet leuk. Zij corrigeert ze dan, en dan word je kind weer als onbeschofd gezien, terwijl zij gewoon een ander kind wijst op gedrag wat niet kan, lastig. Dat ze niet buiten de poort speel vind ik geen probleem, dat moet zij weten. Ik ga haar echt niet dwingen hoor.
Bij haar zijn vaak kinderen die zeggen “durf je dat dan niet” maar als zij, zeker met zon, het niet goed ziet, doet ze het gelukkig niet. Er zijn een aantal kinderen die haar dom noemen omdat ze een bril draag, maar meespeelt is dat dit kinderen zijn die ouder zijn dan haar en bij werkjes in de klas als het om taal of rekenen gaat Dakota niet bijbenen. Gevolg is dat zij niet meer durf te vertellen wat zij weet, wat ik behoorlijk fout vind maar o zo Nederlands dat je je talenten maar niet moet laten zien, doe maar gewoon…en dan gaan kinderen op dat afgeven wat ze kunnen vinden, haar bril dus.
Als peuter had ze nog geen bril en was gewoon vaak bang, logisch achteraf, in grote massa’s helemaal.
Zij ziet dichtbij eigenlijk weinig en veraf is het goed zolang het niet beweegt dan is het allemaal vervormt.Raar genoeg kunnen “andere” mensen niet omgaan met een beperking van een kind maar aan de andere kant kunnen ze ook niet omgaan met een kind wat op bepaalde vlakken ver voorloopt op de leeftijd.
Hun probleem, vaak corrigeert Dakota volwassen gedrag , als iemand keihard boert zegt ze daar wat van of als een moeder haar kind door een winkel laat rennen zegt ze doodleuk dat die moeder dat kind moet zeggen dat dat niet mag en meestal kijkt ze deze mensen dan ook aan, en dan is het “wat een brutaal kind” nou ja…confronterend wellicht als een 5 jarige zegt hoe het zit haha, ik vertel haar wel dat er altijd mensen zullen zijn die dit niet begrijpen of wel normaal vinden en dat zij dat maar moet laten als ze er geen last van heeft.
moeilijk natuurlijk, want ze heeft naar mijn mening gewoon gelijk. -
@ kai’s mama, wat mooi om te lezen hoe je er over schrijft. Balen dat je je zo moet weren tegen de reacties van anderen. Ik schrik ervan dat mensen soms echt zo onbeschoft kunnen zijn. Je gaat toch niet staren en wijzen en dat soort dingen. Echt schokkend hoor!
Voor mij is het in elk geval goed om eens te lezen hoe het voor jou als moeder is! Ik ben me er op zich wel bewust van maar weet gewoon niet altijd hoe ik moet reageren. Gewoon dus…..@ Chantal. Het klinkt alsof je je in de buurt erg moet verantwoorden dat jouw dochter het niet prettig vindt om de tuin uit te gaan. Als jij daar geen problemen mee hebt, is dat toch goed verder. En omdat ze niet zoveel ziet, kan ik het me ook wel goed voorstellen hoor. Het is ook erg onveilig als je geen idee hebt wat er allemaal gebeurd. Maar goed, ik kan me voorstellen dat ik zelf wel een beetje zou stimuleren dat ze haar horizon iets verruimd. Wel binnen veilige grenzen maar ze zal het wel moeten doen met de buitenwereld. Je er helemaal vanaf sluiten (hoe begrijpelijk ook soms hoor) kan het ook niet zijn lijkt mij. Maar goed, daar moet je je eigen weg in vinden natuurlijk. Dat is vaak moeilijk genoeg!
-
Het is misschien ook moeilijker als je het niet aan een kind kan zien dat het ‘anders’ is. Bij een kind met down syndroom is het inderdaad heel duidelijk. Maar goed, kinderen met adhd e.d. hebben daar natuurlijk ook last van. Ze worden beoordeeld alsof het een gedragsprobleem is i.p.v. een ziekte of aandoening. Dat lijkt me als ouder ook heel storend hoor!
Mijn oudste is allergisch voor tarwe en reageert dan heel heftig, soort ADHD en ook wel wat autistisch erin. Kind voelt zich gewoon verschrikkelijk onveilig en ongelukkig en reageert dat dan af. Ik denk soms ook wel veroordelende blikken van andere ouders te zien als mijn zoon krijsend en boos loopt te schreeuwen en niet meer voor rede vatbaar is. Ik schaam me er soms ook wel een beetje voor moet ik eerlijk zeggen. Gelukkig weten we nu wat er met hem aan de hand is en dat maakt het makkelijker. Ik weet ook steeds beter hoe ik met hem om moet gaan als hij iets verkeerds gegeten heeft. Ik wil ook niet altijd naar anderen toe uitleggen wat er met hem ‘aan de hand is’. Want eigenlijk gaat het ze ook niets aan en ik wil niet over hem praten waar hij bij is want hij begrijpt dat natuurlijk drommels goed! Ik vind dat echt wel eens moeilijk!
@Chantal. Daniël is ook een erg huiselijk type. Hij speelt het liefst binnen of in onze tuin. Buurkinderen spelen hier regelmatig bij elkaar maar Daniël blijft het liefste thuis. Gevolg is dat ik eigenlijk altijd de hele bubs hier heb zitten. Op zich niet erg maar ik vind het voor Dani'”el belangrijk dat hij zich ook veilig voelt als ik er niet bij ben. Aan de andere kant wil ik hem ook niet ‘wegsturen’. Echt, ik heb het er wel eens moeilijk mee. Heb jij bij Dakota nooit het gevoel dat het goed voor haar zou zijn om ook buitenshuis te durven spelen? -
hallo,
ben ik weer
Dakota speelt wel bij kinderen van school maar hier in de buurt waar we eigenlijk geen echt speelplein of stoep hebben speelt ze niet graag voor de deur of op straat. het is ook het “andere” niveau van functioneren. Kinderen die haar in de klas hebben weten dat Dakota praat met moeilijke woorden om het zo maar te noemen, andere kinderen die haar niet kennen gaan soms wat vreemd doen als zij over zoogdieren amfibiën en reptielen verteld , ze kan stoepkrijten bijv en vragen aan een ander kind welk weekdier zij gaan tekenen…tja, dat is natuurlijk ietwat anders dan gewoon.
Ze is juist wel een heel sociaal kind, ze heeft natuurlijk nog niet door dat ze op een ander level functioneer. -
ach, ze heeft op het moment wel plezier met anderen maar de uitdaging en het echte gesprek wat zij gewoon nodig heeft is niet bij leeftijdsgenootjes. ik denk dat het wel goedkomt als ze wat ouder word. ze heeft ook humor die anderen niet begrijpen, dat gaat wat verder dan grapjes over scheetjes 😉 ik kan geweldig om haar lachen.
-
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.