draaimolen paard

Boekbespreking

Jet Blogwedstrijd

Wat een rommel zat er in de tasjes van de kinderen! Ik weet het, het is beter om de kinderen te leren het zelf uit te pakken, maar als ik het zelf doe gaat het een stuk sneller. Ik had het roze tasje van mijn dochter beet en vond een stuiterbal, snoeppapiertjes, brooddoosjes en wat brieven. Ik vouwde ze open om te zien wat er op stond. En toen, bij het derde papiertje, brak het klamme zweet me uit. ‘Josefien, boekbespreking 20 september’ stond er op.

Mijn grote kleine meisje, nog geen zeven, moest alwéér een boekbespreking doen! Zo vroeg in het schooljaar! De laatste keer stond me nog helder voor de geest. Het was een drama om een geschikt boek uit te zoeken. Van alles passeerde de revue, maar niets voldeed aan de eisen: de letters waren te klein, de woorden te moeilijk of het verhaal te lastig samen te vatten. Uiteindelijk zetten we onze speurtocht naar het perfecte boek voort in de bibliotheek.

Na veel onderhandeling vonden we een boekje over Saskia en Jeroen op schoolreis: prima verhaal, leesbaar en met leuke plaatjes. Er volgden weken van oefenen. Zoveel oefenen dat we thuis de namen Saskia en Jeroen niet meer konden horen. En uiteindelijk de slapeloze nachten… Ik zie haar nog zitten: het dotje met haar blonde krulletjes. Met betraande ogen van de zenuwen terwijl de klok drie uur sloeg.

Uiteindelijk brak de dag van de boekbespreking aan. Ik mocht er bij zijn. Ineengedoken zat Josefien op de enorme bureaustoel. Mijn hart brak. Maar de juf sleepte haar door de boekbespreking heen en het applaus na afloop was overweldigend. En bij de aanblik van mijn stralende dochter gleed er een traan over mijn wang. Niet zozeer omdat ik trots was: het was een traan van opluchting omdat we het hele circus hadden overleefd.

Maar ook dit jaar zouden we er dus weer aan moeten geloven… Ik werd al moe bij de gedachte. Ik besloot om het bericht over de naderende boekbespreking zo lang mogelijk uit te stellen. Maar ik vond het te gevaarlijk om langer dan twee dagen voor de datum te wachten. Ze moest natuurlijk wel enigszins voorbereid voor de klas staan. Dus, tijdens het avondeten haalde ik diep adem en zei:

‘Josefien, over twee dagen heb je je boekbespreking, weet je dat?’ Ze keek me aan en haalde onverschillig haar schouders op. ‘Zullen we vanavond een boek uitkiezen?’ vroeg ik. ‘Heb ik allang gedaan!’ mompelde ze met volle mond. Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘O?’ ‘Dolfje Weerwolfje! Pak me dan!’

‘Oké. En zullen we vanavond dan even oefenen?’ stelde ik voor. ‘Kan niet. Het boek ligt op school.’ ‘Dat is niet handig. Neem hem morgen mee.’

‘Nee, hoeft niet. Ik weet het al. En als ik een stuk vergeet: jammer dan, want dat weet de rest toch niet want ze hebben hem niet gelezen!’

Ik wilde net een hap nemen, maar deze bleef van verbazing in de lucht hangen. Wat groeien grote, kleine meisjes toch snel op….

Jet is de moeder van Antonie (bijna 9) en Josefien (7)