Er was die keer dat ik met mijn dochtertje op de bus stond te wachten. Normaal gaan we altijd met de auto maar nu gingen we met de bus omdat zij zo graag een keer met de bus wilde. Een ritje naar de stad, daar iets eten en drinken, en weer terug. Er wachtten nog drie mensen bij de bushalte. Twee studenten en een oudere dame. Mijn dochtertje van vier hield haar ogen strak op de weg gericht. De bus mocht ons zeker niet voorbij rijden. Als ik haar de kans gaf, zou ze voor de bus springen op het moment dat die eraan kwam. Ze had nog niet door dat een bus ook stopt voor mensen die niet midden op de weg staan. Ik lette dus in zijn geheel niet op de bus maar op haar bewegingen.
De eerste bus die kwam reed voorbij. Mijn dochtertje kreeg bijna een hartstilstand. Hier snapte ze niets van. Gelukkig had ik haar stevig bij de arm vast.
‘Verkeerde nummer ‘, zei ik. ‘We moeten wachten op de goede bus.’
Er arriveerde een bus aan de andere kant van de weg die in de verkeerde richting reed. Mijn dochtertje zag hem ook en wilde oversteken om daar te zijn waar de bus kwam. Ik legde haar weer uit dat we nog even moesten wachten op de juiste bus.
Omdat we niet zeker wisten of er een grote bus zou komen of een buurtbusje observeerden we ieder vehikel dat groter was dan een auto en kleiner dan een vrachtwagen. Na tien minuten bij de bushalte hadden we al heel wat voertuigen zien passeren. Ik werd moe van het kijken vooral omdat er vlak voor het punt waar we stonden een bocht in de weg zat en je pas op het laatste moment zag wat er nu precies voor iets aan kwam rijden.
Mijn dochtertje begon te zeuren dat ze honger had. Dat had ik zelf ook maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen want dat zou het gevoel van haar verdubbelen in hevigheid. Ik zei daarom maar dat we nu snel in de stad zouden zijn waar we lekker limonade met gebak gingen eten. Ze was weer even gerustgesteld.
De bus was al tien minuten over tijd. In de tijd dat ik zelf nog regelmatig de bus nam zou dit een slecht voorteken zijn geweest. Het gebeurde vooral na hevige sneeuwval en bij stakingen. Maar voor zover ik wist werd er vandaag niet gestaakt en sneeuwoverlast, nee, dat was ook uitgesloten. Ik keek naar de medewachtenden. Ik had nog nooit mensen zo lijdzaam zien wachten. Zelfs in mijn dochtertje zat meer verzet tegen de situatie dan in hen. Ik wist weer precies waarom ik nooit met de bus reis. Aan mijn dochtertje moest ik uitleggen dat de goede bus voor ons de volgende bus zou zijn die over een half uurtje kwam.
Doré is de moeder van Anna (19) en Fréderique (6)