Echt geloof me, alles heeft zijn charme, dagelijks bijna in alles, met zijn tijd, op zijn tijd en gelukkig in mijn tijd.
Of moet ik zeggen dagelijks vóór mijn tijd. Want neem nou onze slaapkamer, die straalt enorme rust uit, en als ik s’morgens vroeg mijn ogen open, de vogels hoor fluiten, het slaapkamer raam open sla, en dan nog half slaperig in het rond kijk, voel ik een oase van rust over me heen vallen.
En laten wij nou het geluk hebben een enorme inloopkast te hebben mogen creeren, op deze zelfde slaapkamer, ideaal voor heel het gezin. Alles in één zo heerlijk bijdehand en tijdsbesparend. We kunnen er niet alleen in staan, maar zelfs lopen. Of nee, beter geformuleerd, we kunnen er in paraderen!
En als ik mezelf dan op mijn heerlijke vrije dag nog een half uurtje heerlijk terug nestelen gun, komt er iemand van vijftien hoog blond in alleen een handdoek gewikkeld deze in alle rust gehulde slaapkamer binnen stormen, luid gillend geen hand voor ogen te kunnen zien, alle lichten aan slingert waardoor de straat lantaarns automatisch dimmen, de kastdeur open schuift waardoor de buurman dagelijks denkt minstens een aardschok te voelen van twee komma vier op de schaal van Richter, met de mededeling in een crisis te verkeren.
Vervolgens paradeert dat dan minstens een minuut of tien heen en weer in deze tijdbesparende handige inloopkast onder het geluid van plakvoeten op het laminaat, om zuchtend en mopperend onze slaapkamer weer te verlaten , nog steeds niet wetend wat ze aan moet trekken.
Gelukkig komt dan gelijk voor de rust pas echt terug keert puberman 1 die niet begrijpt waar al zijn sokken blijven, de sokkenmand naast het bed durft leeg te keepen om zonder te verblikken of blozen de kast en slaapkamer laat voor wat die is.
Waarop tienerman beginnende pubertrekjes nummer 2 de kast in huppelt en het onderste shirtje van de stapel wil waardoor er in één adem geen stapel meer bestaat, zeurend over zijn zoek geraakte en lekkerst zittende bjorn borg shortje al mokkend de trap afdendert.
Als ik dan eindelijk weer durf adem te halen en denk me nog een kleine acht minuutjes relaxed om te draaien, komt de kleinste met alle geweld over het bed heen banjeren omdat hij zo stukken beter de inloopkast kan in jumpen voor een spijkerbroek,.waar hij met licht fysiek geweld in no time weer uit wordt gebonjourd omdat miss fifteen schommelt tussen stylish verantwoord of een totally big disaster!
De kletterende kleerhangers liggen een stilleven ten gronde, bijpassende sjaaltjes en riempjes opgefrommeld, waardoor ik , als alles voorgoed en voor even deze dag uit de inloopkast is verdwenen, opnieuw begin te sorteren, te vouwen en te stapelen..
En mijn inmiddels goed wakker geworden ogen een blik laten vallen op een stapel gevallen stringetjes. Als ik ze van de vloer op raap heb ik een hele slinger aan elkaar geknoopte stringetjes, mijn stringetjes!. Met daarnaast de in en aan elkaar geknoopte sokken van manlief.!
Ik kijk de slaapkamer rond en hoor de vogels niet alleen fluiten, maar het leven buiten ook langzaam op gang komen..
De inloopkast is voor deze vroege half acht wéér alles in één, en zo verschrikkelijk bijdehand.
Alles heeft zo dagelijks zijn heerlijke charme.
Jolanda is de moeder van drie jongens (12, 10 en 8 ) en een dochter (15)