jongetje rode bril

Niet met twee voeten in één sok kunnen

Gastblogger Blogwedstrijd

Zoals dat gaat vouw ik de was op. Het is inherent aan mijn functie. Huisvrouwen doen huishoudelijke taken. De wasmand is overvol. Een tsunami van was heeft bezit genomen van de tafel. TV aan, verstand op nul en vouwen maar.

Stapels worden groter, overstromingen drogen op. Wat overblijft is een bult met sokken. Grote sokken, warme sokken, zwarte sokken, kleine roze, sokken met gaten, gekrompen sokken en van-wie-is-deze-sok sokken.

Het uitzoeken vergt aandacht, en televisiekijken tegelijkertijd zou ongelijke paren opleveren. Prioriteiten, kom op, moedig ik mezelf aan. Ik druk de tv uit en zet de radio aan. In het huishouden kun je aardig huishouden en ik bekijk met gepaste trots de verrezen stapels keurig gevouwen was. Nu alleen die sokken nog.

Ik orden ze op kleur. Ooit kocht ik, het sorteren moe, zo’n 30 paar dezelfde zwarte voor manlief en mezelf. Deze kunnen willekeurig twee aan twee gevouwen worden. Rest me nog de bonte.

Mijn twee dochters, kleine paradijsvogeltjes, dragen het liefst veelkleurige kleding. Daar horen nu eenmaal ook gekleurde sokken bij. Ze verschillen nogal in leeftijd dus op grote van de sokken sorteren levert geen problemen op. Ik tel bij de kleine sokjes 13 nuances roze, 9 groen/blauwe en een enkele rode en oranje. En wit in verschillende tinten, van witwit tot grauwwit tot was-dit-ooit-wit wit.

Het lopende-band-werk-gevoel probeer ik te negeren en luidkeels blèr ik mee met de radio. Alle sokken met partners vinden hun weg naar de stapels bijkleurende kleding. De stelletjes, de koppen bij elkaar gestoken, liggen comfortabel lepeltje-lepeltje opgerold. Blijven er nog een boel singles over.

Ik tel 17 losse sokken. De wasmand is leeg, de wasmachine ook. Ik controleer de droger. Geen sok. De slaapkamers zijn vol van van alles maar geen sok te bekennen. Niet onder de bedden, niet achter de kasten en ook niet rondslingerend op de grond. Eten mijn kinderen sokken? vraag ik me af.

’s Avonds aan tafel bespreek ik de sokkenzaak. Het mysterie van de verdwenen sokken, opper ik. Mijn kinderen verdwijnen lachend naar boven. Even later zit ik met een schoot vol vuile sokken. Waar die vandaan komen wil ik weten. Gewoon van m’n kamer, klinkt het antwoord. En daarmee is de kous af.

Marjon is de moeder van Sue (13) en Elin (7)