Help, wat moet ik aan? Paniekerig schuif ik de hangers met kleding uit elkaar. Alle zwangerschapskleding heb ik nu na vijf maanden ontzwangeren op een stapel op bed gegooid. Straks kan dat linea recta de prullenbak in.
Ik pak mijn oude vertrouwde spijkerbroek van de bovenste plank. Ik trek hem over mijn benen en ik probeer de knopen dicht te doen. Tevergeefs. Ook liggend op mijn rug op bed met mijn adem in heeft geen nut. De verdomde broek gaat niet dicht. Ik haat die vrouwen die na een aantal weken weer hun spijkerbroek in kunnen. Ik geloof het ook nooit en denk dat ze een personal trainer inhuren. Of ze kopen een grotere maat broek en naaien de labels met een kleinere maat erin.
Zuchtend trek ik een trui-jurk aan. In combinatie met leren laarzen met hoge hakken lijk ik weer op Karin van voor de zwangerschap, maar dan opgeblazen en twee cupmaten groter. “Staat je goed die paar kilo meer!”, zegt je beste vriendin. “Ah joh, dat duurt een jaar voor het er allemaal weer af is”, zegt de ander. Het zijn juist die dooddoeners die mijn spiegelbeeld in de spiegel van de kastdeur doen opzwellen.
Maandenlang heb ik hier naar uitgekeken: het einde van de ‘NonAlcoholischeZwangerschapEnBorstvoedingsperiode’. Ik ga vanavond uit!
Nadat mijn lief de baby uit mijn amen heeft gewrikt stap ik moedig op de fiets naar de stad. Voor de pastabar wacht ik onwennig op Lisa, die gelukkig snel arriveert. We nestelen ons binnen aan een tafel en kletsen bij over veel uiteenlopende dingen. Nou ja, ik probeer echt andere onderwerpen te vinden dan de baby en slapeloze nachten. En ik probeer echt te herinneren wat er in Lisa’s leven nu allemaal speelt.
Volgegeten en rozig van de rode wijn gaan we verder de stad in. Onze eerste stop is de Boterwaag, waar we in de miezerregen tussen mensenmassa gaan staan. Lachende, drinkende, hippe mensen hangen in hun element aan tafels. Ik check nog een keer mijn telefoon. Voor het geval dat ik hem niet heb gehoord. Geen berichten. Lisa komt aan met twee wodka-lime en we toosten op de nieuwe onnozele stapavonden. We drinken nog meer, gaan naar de andere kroegen, komen bekenden tegen of denken na een tijdje dat het bekenden waren, kletsen en beloven elkaar snel weer in andere steden te gaan stappen.
Om middernacht slinger ik op de fiets naar huis. Oké, vorig jaar ging ik uit tot diep in de nacht, maar nu ben ik blij dat ik in ieder geval na half één de sleutel in het slot van mijn voordeur steek. Na een aai over het slapende hoofdje van Liv, ga ik naar bed waar ik direct in slaap val. Om 5.00 word ik wakker met een tollend hoofd en de smaak van een dooie muis. Wat was hier nou zo leuk aan? Gek genoeg kan ik niet wachten een volgende stapavond te plannen. Maar eerst wil ik slapen en nieuwe labels in broeken naaien.
Karin is de moeder van Kyna (8 jaar) en Liv (1 jaar)