bokeh

Spartelen

Linda Blogwedstrijd

Zelf zat ik er nog vrij koel bij, voor zover dat kan op de zolder van het bloedhete zwembad. Zodra het verplichte intro voor groene ouders en kleuters was afgerond, plaatste ik mij tussen de ervaren spetter-watchers, en was één van hen. Max, 5 jaar, deed net zo stoer, maar dan beneden.

Natuurlijk zwaaide ik veel te enthousiast naar dat glimmende springende lijfje, en hij naar mij. Mijn trots blonk uit heel mijn lijf, en in mijn beleving zag iedereen maar één kind en dat was die lichtgevende witte van mij. Voortdurend probeerde ik de signalen van de badmeester te lezen, om te zien of hij doorhad dat hij met een wonderwaterkind te maken had. Een lichte irritatie omdat hij de topprestatie van mijn overijverige waterrat totaal leek te negeren kon ik maar net beperken tot een stille frons. Verwonderd en een tikkie gemeen vroeg ik mij af waarom Baywatch badmeesters wél een sixpack en strakke achterkant hebben. Als hij nou iets harder zou waden om ook de snelle ontwikkelingen van míjn kind te volgen…

Maar verder deed het me weinig en viel ik niet op. Ik smste en zweette net zo hard als iedereen. Het was of ik er al jaren zat.

Totdat de mama naast mij er achter kwam dat het mijn, eh, zijn eerste keer was. Zij keek me vol aan, met grote, zeer meelevende ogen. Ze zei dat het altijd heel emotioneel is. Dat het wat met je doet, als je kind voor het eerst alleen het water in gaat. Dat het echt een groot moment is. Een mijlpaal. Dat zij wel een traantje moest wegpinken. En dat je helemaal leeg loopt als je kind in ganzenpas het zwembad binnen marcheert op de dag dat diploma A wordt veroverd.

En ik vraag me nog steeds af waardoor ik een brok in mijn keel kreeg. Was het de gedachte dat mijn 9-maanden-gedragen hulpeloze baby inmiddels als kleuter daar alleen in dat water spartelde, en ik hem niet kon en hoefde beschermen?

Of werd ik geraakt door het idee dat hij eindelijk leert zelfstandig te drijven, zodat ik niet meer zo hoef te spartelen….?

Ontmaskerd en verward richtte ik mijn blik weer op het tafereel beneden mij. Onderuit mijn tas graaide ik mijn camera en met waterige ogen schoot ik ongegeneerd het hele kaartje vol. De lijvige maar ongetwijfeld zeer gedreven badmeester – op elke foto zeer prominent aanwezig – knip ik er nog wel af 😉

Linda is de moeder van Max (5), Luuk (3) en Kyan (1)