Zoals iedere moeder ben ik mateloos trots op mijn twee koters. Soms betrap ik me erop dat ik schaamteloos over ze sta op te scheppen. Iedere ouder vindt zijn of haar kind de liefste, de mooiste, de ontroerendste en de meest talentvolle. Dat begint al bij de geboorte. De natuur heeft dat goed geregeld want het zorgt ervoor dat je je kind liefhebt, beschermt en er alles voor doet te voorzien in alles wat hij nodig heeft.
Maar hoe talentvol kan een zuigeling nou feitelijk zijn? Een peuter? Een kleuter?
Laatst had Kees talentenshow op school. Hij was meteen zeker van zijn zaak: het sprookje van Sneeuwwitje ging hij vertellen. Zo gezegd zo gedaan.
Tijdens de ‘voorrondes’ deed Kees aan de driekoppige moederjury in geuren en kleuren het verhaal uit de doeken, nam er de tijd voor en schroomde niet wat fantasierijke uitstapjes op de vertelling te maken. Ik kreeg dan ook een mailtje van de ‘hoofdmoeder’ dat Kees het enorm leuk deed, maar dat er gewoonweg geen tijd was voor een relaas van een kwartier. Of ik even met hem kon oefenen om het in anderhalve minuut te krijgen. Ha ha: leer een vierjarige maar eens het begrip samenvatten! Kees ging de uitdaging echter aan. En terwijl hij zijn voordracht-talent aanscherpte, was zijn zusje voornamelijk bezig onmogelijke talenten op te wekken, zoals ‘pindakaas likken van je elleboog’ en ‘fluisteren in je eigen oor’.
De grote dag brak aan. Kees deed het prima. Wat stond hij daar stoer met die microfoon in zijn hand! In zijn versie plofte Sneeuwwitje niet neer na een hapje appel, maar ontplofte ze. Lachsalvo door de zaal. Onbewust van de lichte plotwending die hij in het verhaal had aangebracht, rondde Kees het sprookje af en straalde bij het applaus. Ik straalde ook: en of mijn zoon talent had!
Eenmaal de smaak te pakken, bleek Kees unstoppable. Thuis ging het maar steeds van “Er was eens een heel lief meisje. Ze heette Sneeuwwitje.” Tot Lars, Kiki en ik er gáár van waren. Toen het zijn zusje al te gortig werd, riep ze: “Nu ik! Nu ik!”. Waarop Kees antwoordde dat zij nog veel te klein was en dat helemaal niet kon. Dat liet Kiek natuurlijk niet op zich zitten. Luidkeels (mijn dochter is luid in alles wat ze doet) verkondigde ze kort en krachtig: “Er was eens een heel vies meisje. Ze heette Sneeuwwindje.”
En zo is het maar net.
Vicky is de moeder van Kees (bijna 5) en Kiki (3)